Michelle van Dijk

Als je in Dordrecht gaat fietsen, kom je altijd op water uit. De Kop van het Land. Het Drierivierenpunt. Tunnels, bruggen en waterbussen helpen ons van het eiland af, maar Dordtenaren blijven eilanders. Mensen die gefascineerd naar het water staren en graag op eigen land blijven.

Ik was wat gaan fietsen en kwam op de Stadswerven uit. Er waren ambitieuze plannen voor dit reepje land; er zou een theater komen, er zouden huizen komen. Maandenlang stond er een groot projectbord, een schilderijlijst met een gat erin: ‘Wordt dit uw uitzicht?’ Het uitzicht was een braakliggend terrein.
Maar als je de Maasstraat, het reepje land tussen de werven, doorfietst, lijkt het of je in een fotoboek van Henk van Rensbergen terecht bent gekomen. De lege hallen, de begroeide scheepshellingen, een dichtgetimmerd woonhuis, de abandoned places van Dordrecht. Maar natuurlijk is dat niet alles wat je ziet.

Je ziet de Ark. Hij is groot en lomp en ontneemt je het uitzicht, dus je moet er wel naar kijken.

Ik sta aan het strandje waar ik vorig jaar een strandborrel met creatieve ondernemers had. Je zat er heerlijk, in een autoband in het water werd de drank koud gehouden, boven een kampvuurtje stoofde een pan chili, je keek over water en gras naar het centrum van de stad en toen we de zon onder hadden zien gaan, liepen we naar een ander stukje Stadswerven waar we een prachtige docu keken over Oscar Niemeyer, de Braziliaanse architect die de nieuwe hoofdstad Brasilia ontwierp en die – dat bleek in ieder geval uit de film – in een paar lijnen prachtige gebouwen en naakte vrouwen kan tekenen.

Nu ligt er een enorme houten boot bij dat strandje. Het uitzicht op de stad is volledig geblokkeerd door de Ark van Noach, op ware grootte, zeewaardig. Er is al een giraffe aan boord. En een olifant. Geen echte. We zijn bang voor het water, wij Dordtenaren, we kunnen er niet buiten, maar de stad is ook al een paar keer kopje onder gegaan. Dus kom maar op met die boot, zal iemand gedacht hebben toen een 21e-eeuwse Noach een plek zocht om zijn boot te bouwen.

Ik vind het maar gek. Ik kijk naar de boot. Het moet de echte ark zijn, maar hij heeft wel Velux dakvensters. Het lijkt me een ernstig anachronisme. Uit de ark komt evangelische popmuziek, je kent het wel. Klopt natuurlijk ook niet, de echte Noach heeft die hele ark zachtjes in zichzelf neuriënd gebouwd. Misschien fluitend.

Ik fiets weer weg. Nu is het wachten op het water.

Michelle van Dijk, 15 april 2011