Alleen maar gezwam

Vandaag was de deadline. Ik zei het tegen een collega. ‘Oh jeetje,’ zei ze.

In de lunchpauze hadden we het erover of je moet lachen en huilen van boeken of niet. En hoe boos je soms bent als een boek uit is. Maar mijn boek is nog niet af en ook niet uit.

Per mail gaf iemand me het advies me niet te identificeren met Sylvia Plath, nu ik haar dagboeken lees. Geen zorgen. Ik ben niet zo zwaarmoedig van geest. Maar ik ben dol op haar schrijflust, het is aanstekelijk, die ambitie.

‘Schrijven maakt me tot een kleine god,’ schrijft ze, ‘in kleine, overzichtelijke woordpatronen herschep ik de steeds stromende, beukende wereld.’ En:

Op het moment is het nog geen roman. Alleen maar gezwam.

Maar ik heb het gevoel dat ik een bestseller zou kunnen schrijven.

Ik moet mager blijven & schrijven & andere werelden scheppen dan deze om in te leven.

(Met het mager blijven bedoelt ze dat ze niet te veel tijd wil doorbrengen in de keuken, het maken van taarten en stoofpotten is geestdodend en houdt haar van het echte werk af.)

Ze vindt dat het allemaal maar niet opschiet. Ze was immers zo’n veelbelovend talent, wanneer komt De Roman er nu eindelijk? Ze verplicht zichzelf duizend woorden per dag te schrijven. Of elke dag drie uur aan één stuk te schrijven. Of weer een nieuwe ingeving: ‘Ik ben verwend en dacht dat het heel snel zou gaan: zonder arbeid & zweet. Nu ga ik 40 dagen werken & zweten.’ Om na veertig dagen te concluderen dat ze geen steek heeft uitgevoerd.

Maar ik vind het wel een goed idee. Veertig dagen werken & zweten. Geen internet, geen televisie, niet steeds weer checken of er nog een mailtje is binnengekomen op een van m’n vier e-mailadressen, als het belangrijk is, dan bel je me maar. Schrijven, lezen, eten, slapen (en kinderen, werk en sport). Op dag 30 zal ik een fles champagne koud zetten. Op dag 40 is het boek af en zo niet, dan zal ik een avond domme tv kijken omdat het blijkbaar niet uitmaakt.