Michelle van Dijk

Hieronder lees je de column die ik schreef voordat ik doorhad dat het maximum aantal woorden 250 was. Zo zie je het werk van de columnist: schrijven is schrappen, alle nuance eruit.

De geschrapte versie lees je hier.

LEUK

Je weet niet hoe het begonnen is. Misschien stond Slayer op zijn koptelefoon net een tikkie te hard. Misschien legde hij net de laatste hand aan een schilderij van neuspulk onder zijn lestafel. Je weet het niet, maar ineens was hij daar: de Engel van het Onderwijs. Met zijn lange blonde haren was hij net de elf Orlando Bloom die zó Lord of the Rings uitgegaloppeerd kwam om zijn fantasieloze docent, deze ork, te vertellen dat zij de toekomst van de kinderen, van de natie om zeep hielp door alleen maar van die kutterige readers uit te delen en verder niets te doen.

Het Youtube-filmpje met Jeff Bliss, die een vlammende speech houdt nadat hij er uitgestuurd is, werd aanzienlijk vaker bekeken dan Youtube-instructies die je helpen bij je eindexamenvoorbereiding. Maar dat is niet zo vreemd, want, zo twitterde men: ‘Hij had wel een punt.’ Dat is toch een mooi dingetje in het onderwijs van tegenwoordig: leerlingen krijgen al punten als ze beginnen te praten.

Natuurlijk was zijn les aan de docente dat zij de klas moest inspireren. Touch hearts. Dat was een goed punt. Jaaaa. Inspiratie. In vroegere tijden beschouwde men het allicht als een gift van de goden, als de heilige graal van het onderwijs, maar sinds Dead Poets Society en TedX is het niet alleen hip, maar ook een verplichte competentie voor de moderne docent. ‘Kan inspireren.’ Competenties, daar kon Robin Williams in zijn rol van John Keating toch mooi maling aan hebben.

Laatst had ik ook twee van die chagrijnige puberdreutels voor me. Ik had ze eruitgestuurd en dat was niet terecht, vonden ze. ‘School is al niet leuk, we zijn hier alleen maar omdat het moet en het is nog erger als je ons er uitstuurt.’ Maar wat wil je nou met je leuk? Leuk is wat je vorige week zondag voor je moeder hebt geknutseld. Leuk is Orlando Bloom. Ik bereid je voor op je freakin’ eindexamen. Het is mijn taak om alle inspiratie, alle dagdromen, alle creativiteit uit jouw systeem te bannen zodat je op een dag urenlang op een verrekt harde stoel in een meurende gymzaal examens kunt maken, zonder je te laten afleiden door dat puistenhoofd links of dat lekkere wijf rechts van je.

En waarom dan, waarom die examens, zo lang, zo zwaar, zo tergend voor het zitvlees, zo inspannend dat het tegelijkertijd geestdodend is, wel, hierom: omdat de rest van de werkende leven, ja, de toekomst van deze kinderen, deze natie, vooral bestaat uit dodelijk saai werk, lange ongeïnspireerde dagen tussen inspiratieloos kantoordesign.

Behalve als je leraar wordt, want dan word je op je goeie dagen nog ’s om niets uitgekafferd door een minderjarige elf. Om niets? Die docente krijgt van mij toch wel een punt, want zij heeft deze jongen geïnspireerd tot de Youtube-hit van zijn leven, zij ontlokte hem die geweldige speech waarin het internetvolk direct een nieuwe president zag.