Als ik filmmaker was, en ik zou een slechte zijn want ik denk alleen in woorden, maar als ik zo’n filmmaker was die de mooiste films maakte van vergeten boeken, dan zou ik een film maken van Cider voor arme mensen van Hella Haasse.
Het is zo’n dun boekje terwijl het een vuistdikke roman had kunnen zijn. Of een prachtige film. Een man en een vrouw reizen samen naar Frankrijk om te ‘praten en vrijen in idyllische zomerlandschappen’, maar er hangt onweer in de lucht. Ze krijgen autopech en belanden in een klein dorpje waar de vrouwen namaakcider maken en de mannen zich over de auto buigen. Ze praten en ruziën over van alles en nog wat. Ze leven in de wereld van de jaren zestig, er is ergens een moord gepleegd, die mensen in het dorp zijn zo vreemd, er is het verleden van de Tweede Wereldoorlog en er zijn de grote vragen in het leven ‘Ik ben volwassen geworden, ik heb wat geleerd, ik verdien mijn brood. Maar is dat leven?’ en er is de affaire, de bedwelmende lucht van namaakcider, er zijn de dreigende onweersluchten boven oneindige korenvelden, dat beklemmende, prachtig gewoon.
Michelle van Dijk, 9 mei 2011
Michelle van Dijk 