Ik las Portnoy’s Complaint voor mijn leeslijst Engels. Er ging een wereld voor me open, een wereld van nieuwe Engelse woorden zoals cunt en bowels, bijvoorbeeld. Ik las die woorden toen in een bibliotheekboek, maar toen ik een paar jaar later student was, kocht ik deze editie op een rommelmarkt:
Nu kocht ik heel veel boeken als student, nog veel meer dan ik kon lezen. En Portnoy’s Complaint had ik toch al een keer gelezen, dus deze week sloeg ik het boek voor het eerst in tien jaar open. Er viel een krantenartikel uit: ‘Hoe een jood een roodhuid in de Amerikaanse literatuur wordt’. Maar dat vond ik niet zo interessant. Ik zag een handtekening op het schutblad. Oh mijn God, zou het de handtekening van Philip Roth zijn?
Ik kon er met alle goede wil van de wereld geen letters in herkennen, dus ik had geen idee. Links stond ook nog: Tokyo, 196?. Ik bladerde door om te zien welke editie in handen had. Stel je voor dat ik een gesigneerde eerste druk had zonder het te weten. Maar natuurlijk niet. Roths roman is voor het eerst uitgegeven in 1969. Dit is de derde druk in Groot-Brittannië, ook uit 1969. De handtekening moet ook uit ’69 zijn, eerder kan immers niet. Maar is ‘ie van..? Ik googelde op ‘autograph Philip Roth’. Zou het? Mooi niet. Die man schrijft zijn naam herkenbaar en voluit, check het maar.
Blijft de vraag: wie dan? Wie heeft dit boek voor wie gesigneerd in Tokyo in 1969? Het is waarschijnlijk zomaar een lezer. Een lezer
die de gewoonte heeft de boeken die hij koopt te signeren, met plaats en datum van aanschaf. Maar Tokyo? En dan dat krantenartikel?
Michelle van Dijk, 17 juni 2011.
Michelle van Dijk 