Ergens online las ik vrijdag dat Hella Haasse een van de grootste vrouwelijke schrijvers in Nederland was. Degene die dat geschreven heeft, is zelf zeker geen groot schrijver en ook geen groot lezer. Om haar zelfs postuum niet meer eer te willen geven dan het hokjesdenken van mannen- en vrouwenschrijvers, is treurig. En dan nog niet eens durven te stellen dat ze de grootste is van die vrouwelijke schrijvers.
In een eerder bericht verwees ik laatst naar Haasse, maar ik moest het citaat nog even opzoeken. Over de schrijver & de moeder. Bij deze:
De gedachte aan dat boek dat ik zou willen schrijven als ik kon, blijft mij bij tijdens het bedden opmaken. Uit: Dieptelood der herinnering.
In haar autobiografische werken Dieptelood der herinnering en Zwanen schieten vind je nog veel meer moois. Citaten over hoe literatuur en fictie in haar leven belangrijker zijn dan de werkelijkheid, uit Zwanen schieten:
Muziek en literatuur zijn me noodlottig geworden, in die zin, dat het imaginaire, de abstracte voorstelling, de geestdrift die taal en toon over kunnen brengen, het onmiddellijke beleven in de weg staan.
Alleen het onder woorden brengen van het waargenomene schenkt even de illusie er deel aan te hebben.
‘het ik dat verhalen moet verzinnen om deel te hebben aan de werkelijkheid.’
Het Nederlandse publiek kocht dit weekend en masse boeken van Hella Haasse, men was in de afgelopen zestig jaar van haar carrière blijkbaar nog nooit eerder op dat idee gekomen. Wel goed, als u toch naar de winkel gaat, koop eens Zwanen schieten en vergeet niet Cider voor arme mensen.
Michelle van Dijk 