Dag 40

Vrijdag had ik een vriendin op bezoek. ‘Ik heb wel een grotere tv voor je,’ zei ze toen ze mijn televisie zag. Ik heb een schattig klein teeveetje. Ik hou niet van tv’s waar soaphoofden in close-up groter zijn dan mijn eigen hoofd, dat is eng. Bovendien is mijn huis daar te klein voor. En ik kijk geen tv, in ieder geval deze laatste veertig dagen niet: Op dag 40 is het boek af en zo niet, dan zal ik een avond domme tv kijken omdat het blijkbaar niet uitmaakt.

Ik heb de start van het nieuwe seizoen Grey’s Anatomy gemist. Ik heb geen bewegende beelden gezien van het lijk van Gaddafi (alsof die bloederige voorpagina van nrc.next, op ooghoogte in de schappen van de supermarkt waar ik zo gezellig wat inkopen deed met de kinderen, niet genoeg was.) Maar het maakt wel uit. Mijn huis was een tempel van rust, een witte kamer zonder tv en internet. Een soort isoleercel. En het boek is af. Nee, het ligt niet voor Kerst in de winkel want er moeten nog steeds 169 komma’s en 50 pagina’s blablabla genadeloos gedeletet worden. Maar het komt er wel. En ik heb er een glaasje bubbels op gedronken. En dat was erg fijn.

Nu start de tweede ronde: dag 1 van veertig dagen herschrijven. Dit boek is klaar binnen een jaar na mijn eerste blog hier. Alsof ik het allemaal zo gepland heb. Dat is natuurlijk ook zo. Ik heb mijn leven strak in de hand.