Ik heb geen zwemdiploma’s. Ik werd drie kilometer van de zee geboren en mijn moeder liet me spartelen tot ik kon zwemmen. Daar is niets mis mee, zo leert iedereen het hier. Zo leert ook iedereen dat het wel eens misgaat. Mannen verdwijnen op zee. Vrouwen verdwijnen in zee. Zo leven wij, zo sterven wij – maar ik hou van het water. Je kunt jezelf erin verbergen, je alles. Soms zwem ik als ik naar de meisjes wil kijken, ik zwem er toevallig in de buurt of ik hang in ondiep water, ze zien niks, ik doe ze niks, we raken elkaar niet aan, maar ze maken me godgloeiende geil. Soms zwem ik als ik moet huilen. Lang huilde ik om mijn moeder, lang huilde ik om Iris, maar niemand zag het en op een dag wist ik zelf niet meer of mijn gezicht nat en zout was van tranen of van de zee en toen was het verdriet over.
Vanmiddag geschreven, vanavond voorgelezen in Tsjechov & Co., nu online. Verser kan niet. Klik op de link hieronder om God van de Zee helemaal te lezen.
Michelle van Dijk 