Michelle van Dijk

Geen smoesjes, eerlijkheid voor alles: ik las De drie levens van Tomomi Ishikawa van Benjamin Constable en ik vond het een stom boek. Ik zou niemand dit boek aanraden. Maar normaal gesproken hoor je mij daar dan ook niet over, over stomme boeken. Ik heb voor mezelf bepaalde principes: 1. als een boek me niet boeit na vijftig pagina’s, dan geef ik het op; en 2. ik lees wel boeken op uitnodiging of volgens afspraak, maar ik ben geen recensieboer die verplicht binnen de ideologie van een zekere redactie commentaar gaat leveren. Als ik vooraf weet dat een boek me niet zal boeien, mag het boek naar een andere recensieboer.

Dus waarom las ik dan toch De drie levens van Tomomi Ishikawa? (Eerlijkheid voor alles.)

1. Ik dacht dat het een boek was van Benjamin Constant (nieuw vertaald, je weet het niet) en ik had ooit Adolphe gelezen voor de Franse leeslijst en dat was best een tof boek.
2. of ik dacht dat het een boek was van Benjamin Kunkel en ik had ooit Indecision gelezen en dat was best een tof boek.
3. of ik weet het niet meer.
4. Toen ik eenmaal begon, dacht ik: dit is erger dan De Da Vinci Code, maar dat boek had ik ook helemaal gelezen. (Omdat ik het van een collega kreeg bij mijn vertrek. Dat was in 2004, ik was zwanger en ze hoefden me met baby niet meer, maar gelukkig kreeg ik een paar boeken cadeau. Ik had er een half jaar gewerkt en ze dachten dat ik wel van De Da Vinci Code zou houden. Dat zegt wel iets, ja, wat een mensenkennis. Lieve mensen, geef me literatuur, geef me de beste schrijvers en hou al die Amerikaanse bestsellermeuk ver van me.)

Goed dan, heel kort, want ik heb het nu toch gelezen: wat is er mis met Tomomi Ishikawa?

In het verhaal volgt Ben de ‘speurtocht’ die zijn vriendin Tomomi voor hem heeft nagelaten na haar zelfmoord. Als een vlinder fladdert hij door Parijs en New York, door verborgen tuinen en ondergrondse gangen, op zoek naar de notitieboekjes die Tomomi (‘Vlinder’) voor hem achterliet. Daarin vertelt zij dan weer schokkende verhalen.

Het probleem is: Tomomi is een fantast, haar verhaal slaat nergens op, je weet niet wat je moet geloven en dat is dan juist het idee; een nogal flat character, type mysterieuze fantast. Maar ook de ik-persoon is niet rond, en niet geloofwaardig; hij leeft alleen voor de speurtocht, voor Tomomi, heeft geen eigen karakter. Er is geen werkelijke noodzaak voor de speurtocht, en je voelt ook niet waar het uiteindelijk om zou moeten gaan: de vriendschap tussen de twee en de aanleiding voor Tomomi’s ‘zelfmoord’.

Meer ga ik niet verklappen, want dan verklap ik iets wat je misschien nog wilt lezen. Al zou ik je afraden om eraan te beginnen. Maar dat zei ik al. De stijl is armoedig. Het hogere idee in deze roman is dat het een mix is tussen een Lonely Planet-gids en het type B-film dat je bijvoorbeeld op woensdagavond op RTL 5 mag verwachten. En dan halverweg ineens verwijzen naar Invisible Cities, gutgutgut. Sorry hoor. Ik hou er nu mee op.

Lees hier wat andere bloggers schreven over dit boek.