Een schrijver hoeft geen taalpurist te zijn, maar ik verwacht dat hij/zij de taal wel uitstekend weet te gebruiken. Verheffend taalgebruik is geen doel an sich, maar zelfs wanneer je taal alleen als instrument gebruikt, zou je toch goed voor je instrumenten moeten zorgen. Een timmerman zaagt ook niet met een botte zaag. Een schrijver moet het verschil snappen tussen ‘meisje ontvoert’ en ‘meisje ontvoerd’, weet waar een komma hoort, heeft veel taalgevoel en een grote woordenschat. Je moet toch minstens het taalniveau hebben waarop je stijlfouten herkent; hoe kun je anders stijlfiguren gebruiken? Ik wil het verschil proeven tussen literatuur en de LINDA.
In Saboteur van Marte Kaan verwachtte ik mooie, verrassende, ‘broeierige’ verhalen te lezen, want ik had wel eens wat teksten van haar gelezen, in nrc.next bijvoorbeeld, over liefde en relaties en ik vind haar blik op de wereld eigentijds, herkenbaar, kortom, niets mis mee (het woord ‘broeierig’ staat op de achterflap, quote van Arnon Grunberg). In Saboteur vond ik misschien wel zulke verhalen, maar ik heb me zó geërgerd aan de schrijfstijl dat al die thema’s niet echt landden. En misschien is dat het verschil tussen literatuur en LINDA, misschien is dat nalatig werk van een eindredacteur. Ik geef wat voorbeelden (letterlijk uit het boek, inclusief interpunctie) en ik laat het oordeel verder aan de lezer over. Misschien ben ik wel heel ouderwets en heb ik allerlei nieuwe taalvormen niet ontdekt als vernieuwend, het zou zomaar kunnen.
Ik boog mijn hoofd en schaamde me. Terwijl. De eerste keer dat ik haar knappe gezicht zag mijn nekharen recht overeind gingen staan.
De eerste keer dat ik hem ontmoette schudde hij mijn hand zonder me aan te kijken en toen ik aanbood zijn jas aan te nemen hing hij deze over mijn arm alsof ik een kapstok was.
Wat had ze gestudeerd, hoe kwam ze in dit vak terecht, van wie had ze het meest geleerd. Hoe zou ik zo goed kunnen worden als zij.
Pas na een stortvloed van kleverige monden en ruwe handen ging ik naar huis, beurs gebeukt en smerig was ik voor even verlost van de walging.
Dik was niet het goede woord, maar de rug had iets spekkigs. Het bergafwaarts.
Het moment waarop ik de beslissing nam dat er niks beters was dan nu – en wel onmiddellijk – op te stappen, en dat ik alle vervelende gevolgen zou omarmen als een stel lastige familieleden die je liever kwijt dan rijk bent maar waar je nooit vanaf komt, zijn zwarte gaten in mijn geheugen.
Beneden in de tuin dekken bedienden de tafels en hangen lampionnen op aan de verzilte stammen van de palmbomen.
Michelle van Dijk 