Die avond vertelde ze dat ze niet goed was in liefde. We praatten als vrienden, als drinkmaatjes, als bargenoten. ‘Waarom?’ vroeg ik. ‘Waarom niet, bedoel je. Ja, waarom niet.’ Er kwam een opsomming van mislukte relaties. Ze vertelde erover zoals je vertelt over autopech, het was best grappig. Ze vergeleek zichzelf met Bridget Jones, zoals in de film, maar dan zonder een Hugh Grant, wel net zo onhandig met mannen, met alles eigenlijk. ‘Ik geloof je niet,’ zei ik. Ze keek me aan alsof ze wilde zeggen: ‘Probeer het maar.’ Maar dat zei ze niet. Ze stond op en zei: ‘ff pissen.’ Vanaf dat moment was ze mijn lerares niet meer.
Op de derde vrijdag belde Marek me op. ‘Ik ga echt niet naar die fokking Ierse pub. Er zitten daar dertig oude Nederlandse kaalkoppen die denken dat ze alles zijn en drie chagrijnige oude wijven en niemand neukt ooit iemand. Ik wil naar een plek waar je chicks kunt oppikken.’ ‘Misschien heeft Janna weer wat vriendinnen bij zich,’ zei ik, dat was meestal wel zo. ‘Pff, ga jij ouwe taart eten gast, ik hou niet van zure slagroom.’ ‘Je eet alles met zure room jongen, je bent een Pool!’ ‘Alles behalve de vrouwtjes, Darko, die likken míjn room.’ We spraken rond twaalf uur af op Stadhuisplein. Tot die tijd kon ik met Janna babbelen, hoopte ik, tot die tijd zou hij ergens anders wat drinken.
Nu Marek niet al om negen uur z’n ouwe Golf voor mijn deur zette om vanuit mijn huis met halve liters bier de stad in te lopen, deed ik er veel langer over om me aan te kleden. Ik vond al mijn shirts kinderachtig. Had ik overhemden? Ja, twee, maar die had ik gekocht voor bruiloften en begrafenissen. Een trainingsjack? Dan zou ik eruitzien als Marek. Ik vroeg het mijn moeder, ‘wat vind je van dit shirt?’ ‘Goed,’ zei ze. Ik kwam met een ander shirt, ‘wat vind je hiervan?’ ‘Goed. Met wie ga je uit? Je vraagt mij nooit om advies. Is er een meisje?’ Fuck ja, dacht ik. Ik zeg Marek af omdat ik haar per se wil zien. Ik zit me mooi te maken alsof ik iemand probeer te versieren. Alsof het ook echt zou lukken, ik en die mooie Janna, een echte vrouw, met haar lach en haar billen. En terwijl ik wat wax in mijn haar smeerde, bedacht ik dat het echt zo was: dat ik haar wilde, dat ik meer van haar wilde weten, dat ik haar wilde versieren, dat ik van alles met haar wilde doen, dat ik haar wilde hebben.
Maar er ging echt niets gebeuren, die avond. Ik wist het toen ik binnenkwam. Ze had zeker drie oude vriendinnen bij zich, en met oud bedoel ik: oud. Ik bedoel, ze lieten me foto’s van hun kinderen zien. Ze waren dronken en hingen direct tegen me aan, wild geworden van twee glazen wijn op hun enige avond uit in het jaar. Janna lachte erom en haalde haar schouders op, wat kon zij eraan doen? Als er een kans was dat ze met me zou flirten, dan zeker niet met deze belegen vrouwen erbij, die in het dagelijks leven vast allerlei verantwoorde keuzes maakten over opvoeding en hypotheken, dat soort dingen, die in het dagelijks leven zeker een serieuze, nóg veel oudere man als echtgenoot hadden, iemand met poen. Er ging niets gebeuren, zij was een lerares en ik was een leerling, wat zeg ik, een drop-out. Daar stond ik tussen drie treurige decolletés van leeggezogen borsten, drie buikjes over de broekriem, alles in strakke kleren, alles bruisend van wanhoop, maar ik keek naar Janna en de fantasie ging toch verder. Niet vanavond, dan een andere keer, maar ik moest wel naar haar kijken en fantaseren dat het zou gebeuren.
Ze had een jurkje aan, een zwart jurkje en een panty en ik vervloekte deze koude augustusmaand die het vrouwen niet eens toestond hun benen te showen. Het jurkje had een strak bovenlijf en een uitwaaiend rokje dat opwipte als ze van haar kruk afstapte en in beweging kwam. Je moest wel heel goed kijken om daar iets te zien, maar haar borsten zag ik wel, ik zag mijn vinger er al langsgaan, langs de welving, langs de rand van haar decolleté, een halve vinger erin en ik zou met haar tepels kunnen spelen. Ik wilde voelen of zij was zoals ik haar nu zag. Ik wilde haar voelen. Maar terwijl ik wegdroomde en langzaam probeerde dichterbij Janna en verder van de andere dames te gaan staan, gebeurde het voorspelbare: de drie ouwe taarten bleken de ultieme dick magnets voor alle MILF-lovers in de pub en een aantal kaalkoppen voegde zich tot groot genoegen van de vriendinnen aan ons groepje toe. Janna deed of ze het allemaal wel gezellig vond. Of misschien vond ze dat ook. Was het al tijd om naar Stadhuisplein te gaan? ‘Sorry,’ zei ik, ‘ik heb afgesproken met Marek.’ We groetten elkaar. Ze bleef lang naar me kijken, dacht ik. Misschien was dat ook fantasie.
Maar dit is echt: ik trof Marek op het Stadhuisplein en ik weet niet eens hoe het café heette waar we naar binnengingen, maar het was een van de kleinste en het stonk er naar mensen en bier en geiligheid. Ik dacht dat Hollywood een slettentent was, maar dit café spande de kroon. Vrouwen van alle leeftijden dansten op de bar, maar ze droegen allemaal dezelfde witte, dunne stretchjurkjes waarin je elke bilpukkel kunt zien. Ik zag veel bilpukkels, Marek zag veel bil. Later begreep ik pas dat de bardansers niet bij het café hoorden, het was een vriendinnengroep. Sommigen hadden geen slipje aan, zei Marek. Ik vond dat eigenlijk beangstigend. Dit café was zo stampensvol dat je die vrouwen kon verkrachten als iemand je opzij duwde om bij de wc te komen. Maar misschien was dat ook de bedoeling. Ik zag oude vrouwen met geblondeerd, omhoog geföhnd haar sjansen met jonge negers. Een van die negers had zeker weten al z’n piemel erin, maar dat was waarschijnlijk ook de bedoeling. De vrouwen droegen hier allemaal wit en goud en roze, de mannen droegen witte overhemden en jeans, als je één seconde keek, dan leken het chique lui, in de tweede seconde herkende je in gerimpelde gezichten zonder botox de white trash van Rotterdam, in hun kleren de rotzooi die je op de markt kan kopen. Ondertussen werd luid de meest opzwepende muziek uit de jaren tachtig en negentig gedraaid: de Lambada en ‘Lik maar aan m’n lollie’. ‘Wat is dit voor tent?’ zei ik tegen Marek. Hij keek als een kind in een snoepwinkel. Het bier dat hij me in handen had gegeven smaakte naar een naderende voedselvergiftiging. ‘Oké, twee bier,’ zei ik, ‘en dan gaan we’. Hij knikte en stortte zich in een groep blonde snollen. Hij danste als een aap en had nog succes ook. Ik zuchtte diep.
Iemand tikte op mijn schouder en ik draaide me om. ‘Halloooo!’ riep het vriendinnentrio dat Janna die avond aan mij had voorgesteld – nee, ik had geen namen onthouden. Ik knikte een groet. Natuurlijk zou hun avondje uit niet compleet zijn geweest zonder zo’n ranzige kroeg als deze. Janna zou wel afgehaakt zijn. Ze bestelden wijn, proefden alsof ze in een chic restaurant waren, trokken hun neus op en kraaiden uit: ‘Nou, best lekker!’ Ze riepen nog meer dingen, zoals ‘Wij gaan losssss!’ en ‘Sjanseeeeeh! Broek uit, broek uit!’, maar hoe kan ik oordelen over hun beschamende gedrag als ik zelf toch ook in die kroeg was, als ik zelf inmiddels alweer fantaseerde over hoe ik hier per ongeluk een echt mooie vrouw zou tegenkomen, tegen wie ik al snel aangeklemd zou staan omdat dat hier niet anders kan, een vrouw als Janna, zodat ik zomaar mijn hand ergens op haar lichaam kon achterlaten zonder dat iemand dat vreemd zou vinden, zij ook niet, zij zou het goed vinden, zij zou die hand wel wat ruimte geven, de ruimte om haar lichaam te ontdekken, haar taille, haar rug, haar nek, en dan verdomd toch die billen.
‘Heeeeey, waar was je nou?’ riep het trio naar Janna. Ik keek naar haar. Ze stond er ineens, ze rommelde met haar tasje, zei iets over fietssleutels, lachte toen ze mij zag en in deze wereld van nepglitter en cellulitis en nepblond en gouden kettingen en borsthaar straalde ze als nooit tevoren. ‘Kom jij in dit soort tenten?’ zei ze. Ik lachte, ik wist niet wat ik terug moest zeggen. Ik wilde drinken bestellen, ze zei: ‘Geen alcohol. Ik moet die drie dozen veilig thuis zien te krijgen.’ We dronken allebei cola. Ik wees lachend naar Marek, die nog steeds als een aap stond te dansen, maar wel genoeg aandacht kreeg. We konden niet echt praten, omdat de muziek te hard stond en omdat er altijd wel iemand naast je stond te schreeuwen of zingen. Het leek ook nog eens of het er steeds voller werd. We keken naar de mensen en lachten.
Natuurlijk kwam iemand Janna versieren. Een man van zeker vijftig, de weinige haren die hij nog had met gel naar achteren gekamd, in een wit overhemd met de mouwen opgestroopt. ‘Hé pop, kom je dansen?’ zei hij. Ze trok haar wenkbrauwen op en schudde haar hoofd. ‘Ach, waarom niet?’ Ze keek mij aan alsof ik haar kon redden. ‘Oooh, je hebt al iemand!’ riep hij lachend uit. Heel even keek hij nog wel verbaasd naar mij, alsof hij het niet geloofde. Ik legde mijn arm op haar schouder. Hij lachte weer. ‘Is goed pop, fijne avond jullie jongelui.’ Hij kuste ons allebei op het voorhoofd en verdween. Ik liet mijn arm op haar schouder. We bleven naar de mensen kijken. Ik durfde niets meer te zeggen of te doen. Ik had verdorie niet genoeg gedronken om nu echt iets te proberen en ik vervloekte mijn eigen schijterigheid. Het leek uren te duren. Toen maakte ze zich los om naar de wc te gaan. Shit.
En wie was hier nou Bridget Jones, onhandig in de liefde? Marek sloeg z’n slag wel, hij had een blij mokkel tegen de muur gedrukt. Op de terugweg van de wc zag ik hoe Janna professioneel en kundig een paar cock blocks neerzette voor haar vriendinnen die blijkbaar door haar aan hun huwelijkse geloften gehouden moesten worden. Ze sleepte ze naar een andere uithoek van het café en begon daar met ze te dansen. Ze was tergend ver weg. Ik dronk nog wat. Ik wilde liever weggaan, maar niet zo, of nog niet nu, dan moest ik nog even langs haar gaan. Ik dronk nog wat. Ik ging naar haar toe.
Ik dans ook als een aap, maar ik moest dichtbij haar zijn. Eerst moest ik mensen opzij duwen om in de goede richting te komen, daarna kon ik met de stroom mee. Iedereen hielp ons dichterbij elkaar te komen, want in deze mensenmassa kon je nog geen halve arm afstand van elkaar houden. En ze liet me dichtbij. Ze liet me met haar dansen. Ze liet mijn handen op haar heupen rusten. En ik kuste haar nek toen niemand keek. Ik wilde iets in haar oor fluisteren, maar ik wist niet wat en in dit café kon je niet fluisteren, alleen schreeuwen, dus ik kuste haar oor. En zij greep in mijn broekzak naar mijn telefoon, zette haar nummer erin en zei: ‘App me.’ En ze verdween met haar vriendinnen.
Michelle van Dijk 