Dit verhaal verscheen vier jaar geleden in Passionate Magazine. Het speelt zich af in mijn geboortestad Vlaardingen, waar ook schrijver Alex Boogers woont. Hij situeert zijn verhalen vaak in de stad die hij ‘het Naamloze Gat’ noemt – ik eigenlijk maar zelden. Omdat ik deze week over zijn boek Alleen met de goden zal bloggen, moest ik wel denken aan een van die weinige verhalen die ik zelf in Vlaardingen plaatste. Nu kunnen jullie het ook lezen!
Beschrijving bij een fotoalbum (1996)
Voorspel duurde langer in de jaren negentig, zestien en never been kissed. Alex versierde me op klassieke wijze, met grote woorden en mooie gebaren, op zoet-romantische wijze zoals in films met Hugh Grant en Tom Hanks. Vaak zaten we in het Hof met blikjes Pisang-jus op een plek waar niemand anders kwam. Het was een moeilijk begaanbaar pad door de struiken waar een keurig bankje langs stond. Het was alsof hij het bankje er voor mij had neergezet. We zoenden en praatten over dingen die we belangrijk vonden. We hadden het over acupunctuur en liefde, over voetbal en liefde, over hutspot en liefde. Als we zoenden, fluisterde hij me lieve dingen in het oor, ‘Je bent veelste lief’, ‘Waarom ben je zo mooi?’
Op vrije dagen, in schoolvakanties bijvoorbeeld, kwam ik ’s ochtends al bij hem thuis. We gingen bij z’n moeder Josje op de bank zitten en keken tv. We hadden veel lol, we moesten lachen om huisvrouwenprogramma’s zoals Koffietijd (het Boodschappenspel!) en Santa Barbara. Onze favoriet was Rescue 911: een programma met Amerikaanse noodgevallen waarbij het bellen van 911 levensreddend was geweest. Een meisje met een notenallergie dat bijna stikte doordat er amandelen in een koekje verwerkt waren. Gelukkig belden haar vriendinnen (die de koekjes gebakken hadden) snel 911. Een jonge vrouw die alleen moest bevallen en dat perfect deed dankzij instructies van de 911-telefoniste. De ambulancebroeders arriveerden toen zij de navelstreng net zelf doorgeknipt had.
I’m Willam Shatner. Join us again next week for more TRUE rescue stories on RESCUE – Nine – One – One.
Er is één foto van ons, maar ik weet niet waar. Heb ik ‘m opgeruimd of had ik de foto uiteindelijk toch aan Alex gegeven? Grote kans dat hij ‘m dan ook wel een keer is kwijtgeraakt. Is er nog ergens een negatief? I don’t need your picture until we say goodbye, zong Jim Morrison die in twaalf kalenderposters bij m’n zus op de muur hing.
Het was de zeventiende verjaardag van Marit. Wat wil je doen, had haar moeder gevraagd, een feestje thuis of iets leuks met je vriendinnen? Marit wilde wel een avondje gaan stappen. Haar ouders konden best streng zijn, maar begrepen dat ze nu te oud was voor pyjamaparty’s en filmmarathons met Brad Pitt. Dus ze kreeg een zak met geld waar wij een avond van konden leven. Nu had ze natuurlijk heel veel vrienden uit kunnen nodigen, maar dan was er toch minder lol per persoon in harde cash beschikbaar. Het werd een avond uit met z’n drieën, Samantha, Marit en ik. Het feestje zou starten om vijf uur ’s middags: drank inslaan bij de supermarkt, eten bij een snackbar, zuipen in het park, daarna helemaal losgaan in elke willekeurige kroeg of discotheek die de stad rijk is (of eigenlijk arm, maar dat zouden we na voldoende drank niet merken). Er was geen eindtijd afgesproken. Zelfs mijn ouders gingen akkoord, omdat het eenmalig was. We zouden onze roes uitslapen bij Marit.
Voordat het feest begon, haalde ik met Samantha een voorgedraaide joint bij The Bull: dat was Marits verjaardagscadeau. Samantha kocht bij de sigarenboer een fotorolletje met 24 foto’s. ‘Ik mag het toestel van m’n moeder lenen.’
In die tijd was alles anders, zo simpel mag ik het toch wel zeggen. Je maakte foto’s op vakantie en soms op een verjaardag, maar ik heb talloze mijlpalen in mijn leven gepasseerd zonder dat er een fototoestel bij aanwezig was. Een rolletje laten ontwikkelen en afdrukken was duur, dus je maakte geen dertig foto’s in een half uur om dan later of nooit te bekijken of er nog wat moois tussen zat. Mobiele telefoons met camera waren voor ons nog science fiction. Dit is het mooie uit die tijd: je kon gewoon je gang gaan zonder de angst om de volgende dag tongzoenend met je neef, met je stijve pik naast een pony of masturberend in bad op Dumpert of Youtube te staan. Ik kon ongezien leven, zoenen, roken en drinken. In fotoalbums ziet mijn leven er dan ook nogal saai uit: ik vierde verjaardagen en ging op vakantie, that’s it.
Ik weet niet of het winst is. Is een vakantieboek mooier als drie familieleden foto’s gemaakt hebben in plaats van één? Is het leven intenser als je meer gigabytes benut? Misschien worden foute vriendjes nog steeds ritueel verwijderd, maar dan zonder de aansteker onder de pasfoto: nu is het selecteren, deleten, ‘Weet u zeker dat u dit bestand naar de Prullenbak wilt verplaatsen?’ Een paar keer klikken, een wegwerpgeluid, en je bent digitaal uit mijn leven. Ja, dat is vooruitgang.
Je kunt je hele leven samenvatten op een USB-stick, al je foto’s, je dagboeken, je logins van bankrekeningen en vriendennetwerken, je kunt je leven tot op de dag van vandaag in de hand pakken en bij je houden. Maar dat je leven portable is, draagbaar dus, betekent niet dat het ook draaglijk is.
De enige foto van Alex en mij werd gemaakt op Marits verjaardag.
Zo rond vieren waren we weer terug in de straat. We rookten een peuk en wachtten tot het vijf uur was; we wilden niet binnenstappen in een kamer vol oude tantes en oma’s.
‘Zeg, zullen we vanavond met wat meer mensen afspreken?’ stelde Samantha voor.
‘Hoe bedoel je, we zijn toch met z’n drieën?’
‘Ja, maar in een kroeg ofzo. Of in het park. Een paar gasten erbij.’ Ze gooide haar hoofd naar achteren en blies de rook recht omhoog. ‘Ze betalen hun eigen drank wel.’
‘Wie dan?’
‘Nou, Alex en Missing Link. En die ene, hoe-heet-ie, die jongen uit jouw klas.’
‘Gadverdamme, niet Sander. Weet je dat hij nog in bed plaste toen die tien was? Misschien doet ‘ie het wel nog steeds.’
‘Jegh. Boris en Sebas dan? Marit vindt hem leuk toch?’
‘Wie vindt ze leuk, Boris? Iew.’
‘Nee, Bas. Kom, we gaan naar mijn huis, dan bellen we ze even op.’
De draadloze telefoon en GSM hadden ze, wat mij betreft, wél tien jaar eerder mogen uitvinden. Wij hadden thuis nog steeds maar één telefoon, in de woonkamer. Samantha kon haar vriendjes gewoon op haar kamer opbellen. Ik denk dat ze er daarom zoveel had. Je kunt toch niet een jongen gaan versieren terwijl je moeder naast je op de bank sokken zit te stoppen of je vader zijn favoriete programma’s aanstreept in de televisiegids van de Evangelische Omroep? Nog een veel belangrijker probleem: sommige mensen waren gewoon niet bereikbaar in de tijd dat 06-nummers nog seksnummers waren.
Elke keer als ik Alex belde, werd ik verschrikkelijk zenuwachtig. Zou hij er zijn? Wat moest ik zeggen? Wat zou hij zeggen? Ik probeerde hem te bellen als er niemand anders in de woonkamer was. Elke keer als de telefoon overging, werd ik nerveuzer. Ik drukte de hoorn steeds harder tegen m’n oor, alsof dat zou helpen. Maar dan die anticlimax, elke keer als hij er niet was! En de stress die ik had als ik hem een paar dagen niet te pakken kreeg, ik dacht dat hij expres niet opnam, dat hij niet meer geïnteresseerd in me was, dat hij van de aardbodem verdwenen was. Soms belde ik vier keer achter elkaar, overtuigd dat er toch iemand thuis moest zijn. Als hij opnam, klonk hij altijd ver weg en vaag. Tot hij hoorde dat ik het was. Dan klonk zijn vaste antwoord, ‘Hey, schoonheid’, altijd even blij, luid en dichtbij.
Ik belde Alex en vroeg of hij ’s avonds naar het Hof zou komen. Naar het schiereilandje in de vijver, dan wist hij het wel. Het is een bekend zuipplekje. Hij zou Nick ook meenemen. Boris kregen we niet te pakken, Sebastiaan wel. Nu was het probleem dat Sebastiaan juist helemaal niets in Marit zag, maar we wisten hem toch over te halen ook naar het feestje te komen. ‘Neem zelf ook wat drank en wiet mee’, zei Samantha. Hoezo, had hij gevraagd. ‘Ja, wij gaan niet voor jullie betalen, dûh!’
Die avond is de geschiedenis ingegaan als ‘de grote orgie’. Maar ook als ‘de grote kotsavond’. Het ging ongeveer zo: om stipt vijf uur stonden we voor de deur bij Marit. We namen haar direct mee de stad in, om de benodigde hoeveelheden drank in te slaan. Na een patatje bij de kraam van Harteveld (te veel mayo) liepen we naar het Hof. Daar verrasten we Marit met de joint en met de boodschap dat er ook wat jongens zouden komen. We leegden de eerste flessen Lambrusco. Nick en Alex waren er om zeven uur al. Ik was prettig aangeschoten en erg blij hem te zien. Al snel lagen we in het gras te zoenen. De combinatie van drank en Alex maakte me verschrikkelijk geil en het kon me werkelijk niets schelen dat er ook anderen waren. We misten het rondje blowen en ik miste ook Nicks versierpoging bij Samantha: die slaagde namelijk, tegen nuchtere verwachtingen in. Boris en Sebas waren inmiddels ook gearriveerd en dronken de laatste flessen leeg met Marit en een steeds dichter tegen elkaar aanhangende Samantha en Nick Missing Link. Uiteindelijk is er niemand alleen gebleven die avond. Als ik af en toe opkeek, wist ik soms niet meer wie ik met wie zag: wie er zat en wie er lag. Ik wist alleen dat Alex op of onder me lag en dat dat heel goed was. Ik vermoedde dat de combi’s Nick & Samantha en Marit & Sebas waren, maar later hoorde ik dat Samantha en Marit de jongens uitgewisseld hebben. Ranzig. Terwijl Alex in mijn broek voelde en ik naar adem hapte, schijnen ze zelfs met elkáár gezoend te hebben. Samantha met Marit dus.
Oh ja. Toen werden er dus ook nog foto’s gemaakt. Gelukkig was Samantha dronken en lukte het haar totaal niet om echte acties vast te leggen. Van de 24 foto’s zijn er ongeveer tien gelukt. Drie foto’s van de patat bij Harteveld, een paar foto’s van de schapen in het Hof (?), twee foto’s met incomplete groepjes mensen, en dan het geluk, in close-up. Op de foto zie je onze gezichten, zo dichtbij dat je elke porie kunt zien. Je ziet mij vastgezogen aan Alex, onze monden in een grote hap op elkaar, van Alex alleen de linkerhelft van zijn gezicht, zijn neus achter mijn neus. Hij heeft zijn ogen dicht, ik heb een heel klein spleetje open, waaruit een totaal dronken-geil-verliefde blik gluurt. Bij zijn oor zie je een stukje van mijn hand, zo hield ik hem graag vast, daar speelde ik met de krul om zijn oor, dat was mijn liefde. Waarschijnlijk zit zijn hand ergens onder mijn shirt, dat was zijn liefde.
Ik kreeg de foto van Samantha, maar volgens mij is hij later op Alex’ kamer blijven liggen, hij is zeker nooit ingelijst en in een boekenkast gezet. Ik schaamde me voor het beeld. Ik wilde niet dat Samantha of Marit de foto zou hebben of dat iemand anders ‘m zou zien. Eerst mocht Alex er zelfs niet naar kijken. Ik schaamde me, zoals andere vrouwen alleen willen vrijen met het licht aan. De foto liet zien wie ik echt was, wie ik zou willen zijn als niemand kijkt, wat ik wilde, met het licht uit, ongeremd, ongezien. Seks. Een heel nieuw hoofdstuk.
Ach, ik vergeet nog het kotsen. Dat was na de orgie. Iemand (Marit?) besloot op een zeker moment dat het tijd was om ergens anders heen te gaan. Langzaam kwam iedereen weer tot zinnen, we stonden op en begonnen te lopen. Samantha was de eerste. ‘Ik voel me niet zo goed’, zei ze en de combinatie van drugs en drank en Harteveld-patat (te veel mayo, ik zei het toch) was goed voor een mooie boog kots direct naast Marit. ‘Oh nee, oh gadver’, kreunde die en ze begon zelf. Dat ging zo even door, volgens mij deed Sebas ook mee, vervolgens zochten we een kroeg op. Na een rondje bier aan de bar begon Marit opnieuw te braken, ze spuugde over de bar heen en we werden door een schreeuwende barman met klontjes patat op zijn broek het café uitgezet. Nog op het terras volgde Samantha met een laatste rondje spuug en gal met flinke rochelgeluiden. Het geld was op en de drank had zijn werking gedaan: tijd om naar huis te gaan. Half elf weer bij mij, siste Marit. Ik keek op mijn horloge en zag dat ik nog zes uur de tijd had om ontmaagd te worden.
Michelle van Dijk 