Dinsdag was ik bij de kapper. Ik trof een kapster die zeer onwillig was om mijn lange en dikke bos haren door te worstelen. ‘Goh, het is ook wel nodig hè.’ ‘Je hebt wel veel haar.’ ‘Wat een klitten heb je.’ Ze trok en trok aan mijn haar. Ik vermoedde dat ze zelf nooit lang haar had gehad, en ook geen dochters met lang haar, en blijkbaar had ze het zorgvuldig en zacht kammen van wilde bossen hoofdhaar ook niet geleerd op de kappersacademie, of: ze stelde er een wreed plezier in om er gewoon hakketak doorheen te gaan, wist ze dan niet dat dat alleen bij een barbiepop werkt, trekken en trekken tot de klit eruit is of de kop ervanaf plopt? Rechts van me schoof een man aan, een man op ministersleeftijd, met grijze haren die eigenlijk helemaal geen kam of schaar nodig hadden. ‘De contouren moeten bijgewerkt worden.’ Ik wilde dat ik een blanke oude man was die elke ochtend opstond en alleen maar in de spiegel hoefde te kijken om te zien dat alles goed was.
Michelle van Dijk, 23 december 2010
Michelle van Dijk 