Als ik uit mijn werkkamer kijk, zie ik een koolmeesje. Hij hangt aan de opening van een vogelhuisje. Ik denk dat hij kijkt of er al iemand woont, of er een nest in zit. Dat weet ik zelf ook niet, ik heb nog nooit in het huisje gekeken. Het grappige is dat het koolmeesje beweegt als in een oude film. Schokkend, alsof elke beweging getekend is en er steeds een beeldje mist.
De vogels lunchen nu, de halfdode boom in mijn tuin zit vol met duiven, koolmeesjes, roodborstjes. Ze zoeken naar besjes en beestjes, het is schattig. De vogels zijn de enige toegestane afleiding als ik schrijf. Ik check m’n mail niet, ik Twitter niet. Ik probeer steeds een foto van te maken van de vogelboom, maar ze vliegen weg als ik voor het raam verschijn. Ik moet kruipend naar het raam en dan mijn fototoestel omhoog houden. Ik doe een aantal pogingen, maar ik ben een slechte fotograaf: je ziet een boom en als je heel, heel goed zoekt, misschien drie duiven.
Michelle van Dijk, 8 januari 2011
Michelle van Dijk 