Michelle van Dijk

Ik wilde alleen maar een fatsoenlijke foto bij mijn blog. Wie de moeite neemt om op ‘Wie is…?’ te klikken, mag best een gezicht zien. Maar er waren allerlei onzekerheden die dit moeilijk maakten. Mijn gezicht had onfatsoenlijke hobbels en bobbels. Wie moest die foto maken? Het was te koud om in een zomerjurkje door het park te huppelen. Dat wilde ik ook helemaal niet. Ik haalde mijn kinderen over om mee te doen met de fotoshoot, als fotograaf. Ik gaf met mijn handen het deel aan dat op de foto moest; een hand boven mijn hoofd, een hand boven mijn borsten, zo. Mijn handen ook op de foto. Mijn boze gezicht op de foto. Een dag later was de accu leeg. Weer een dag later was het zondag, dus ik had wallen onder mijn ogen. Maar nu moest het toch gebeuren. Ik poseerde onzeker voor mijn echtgenoot, die mij dan wel al twaalf jaar lang regelmatig naakt ziet, maar dat is minder erg dan door een cameralens. Ik moest niet zo raar met mijn lippen doen. Ik moest niet lachen, wel een beetje, maar geen tandvlees, vond ikzelf. Ik dacht aan puisten en wallen en ijdelheid. We bekeken de foto’s op de computer, ik koos er één uit. Niet inzoomen aub.

Michelle van Dijk, 31 januari 2011