Het schijnt zo te zijn, of mensen denken, of je leest wel eens ergens dat alleen eten in een restaurant vervelend is. Je krijgt de slechtste tafel, de kelners durven niet te vragen of je nog iets wilt drinken, ze negeren je, mensen staren naar je. Gisteren nam ik de proef op de som. Ik koos een willekeurig Italiaans restaurant. Ik kreeg het leukste tafeltje, niet ver van de keuken, waar ik kon toekijken hoe obers met elkaar kletsten en potentiële gasten in vier talen naar binnen lokten.
‘Dit is vast al ’s eerder tegen je gezegd’, zei een van de Italianen tegen mij, ‘maar je lijkt echt op Julia Roberts.’
Het was inderdaad een keer eerder tegen me gezegd. Het kon dus geen toeval meer zijn: of ik lijk echt op Julia, of alle vrouwen met bruin haar krijgen deze zin wel eens te horen, want hij staat in het versierboekje voor beginners (in het hoofdstukje ‘Beginzinnen voor brunettes’).
Achter me zaten twee meisjes, maar er was er maar één aan het woord. Het ging over minors, keuzevakken, communicatie, theaterwetenschap, het buitenland en ik was zo blij dat niemand zo tegen mij zat te ouwehoeren en dat ik dat ook niet zelf hoefde te doen. Waarom is het zo dat bij een diner voor twee altijd één persoon veel meer praat?
Michelle van Dijk, 4 maart 2011
Michelle van Dijk 