Op maandag vertelt een man wat hij dat weekend gedaan heeft.
‘Hard werken’, zegt hij.
De jonge vrouw die met hem de lift instapte, zegt: ‘Oh?’ op een toon die medeleven of medelijden suggereert. Maar de man vertelt graag over zijn weekend hard werken.
‘M’n dochter heeft een nieuw huisje en ik help haar verbouwen. Muurtje slopen, verven. En ik had zelf ook bij de bouwmarkt een paar planten gehaald, van de week al, maar die moesten nog in potten. En zondag had ik de hele dag repetitie, van tien tot vijf. Dus.’
‘Repetitie?’ vraagt de vrouw. Zij vertelt niets over haar weekend en dat gaat ze ook niet doen. Zo gaat dat soms tussen collega’s.
‘Muziekrepetitie.’
‘Ooooh.’
Ze vraagt niet voor welke gelegenheid, met wie (een band, een fanfare, een orkest?) en welk instrument hij speelt. Ze vraagt niets, hij praat toch wel door.
Ik zou kunnen vertellen over mijn weekend.
We gingen naar de camping, want het was bladruimdag. We bleven er een ochtend en middag, je kunt nog niet kamperen, het water is nog niet aangesloten. Als je moet plassen, ga je naar het eetcafé. Dan kom je langs de receptie en daar hangt een poster van een man met ontbloot bovenlijf en een zilveren wedstrijdbeker. Eronder staat: BUIKSCHUIFKAMPIOEN 2010. Ik zou ook wel buikschuifkampioen willen worden, gaaf lijkt me dat. Op mijn cv kan ik dan zetten: Michelle Verheij, liftluisteraar, buikschuifkampioen en schrijver.
Aan het eind van de dag zijn alle bladeren opgeharkt en wacht ons nog één klus: het leegkiepen van de trampoline. De trampoline (we kregen ‘m bij het huisje) hadden we na de herfstvakantie met een groot zeil afgedekt. Er staat nu een hoeveelheid water in waar een koe in kan verdrinken. De trampoline kantelen lukt niet, het is te zwaar met al dat water. We kiepen er eerst wat uit met emmers en plastic kinderkruiwagens. Dan lukt het wel. We tillen de trampoline op aan één kant, het water plonst over de rand. Het klettert in een hoekje, het spoelt de aarde daar weg en stroomt onder de heg door. Ik loop de tuin uit en kijk bij de buren. Het zwarte water loopt over hun pad de tuin in. De bergen blaadjes die daar lagen, spoelen alle kanten op.
‘Gelukkig zijn ze er niet’, zeg ik.
Michelle van Dijk, 14 maart 2011
Michelle van Dijk 