Logboek Lieren

Dag 1

Naar de watervallen en terug: 38 minuten.

Het pad naar de watervallen is bevolkt door mensen die vroeger een roze strippenkaart in de portemonnee zouden hebben gehad: 65-plussers en ouders met jonge kinderen.
Een man en vrouw zitten samen op een tandem, een aanhanger met twee peuters hangt erachter. Ze zijn gestopt zodat de moeder, achterop de fiets, de kinderen opnieuw kan arrangeren. Gordels checken en snotneuzen afvegen, zo, we kunnen weer.

‘Ik ga een tandem bouwen waarop jij achterstevoren kan zitten’, zegt de man, ‘dan kan jij je met de kinderen bezighouden en toch meefietsen.’

Op de camping zitten de mensen om half tien al vóór de caravan in badkleding om de statistieken voor huidkanker een tikje op te krikken. Moeten zij weten. Sommige vrouwen van 50+ zien er best goed uit in zo’n bloemenbadpak met spaghettibandjes. Maar de meeste niet. Ik weet het niet, ik zou ook best in een badpak op een tuinstoel kunnen gaan zitten, de hele dag, maar het is gewoon nooit bij me opgekomen.

Kijk. Die vrouw hè. En die man. Zo typisch. Hard trappen, je met de kinderen bezighouden en toch alleen maar achteruitgaan.

15:20 blijkt de juiste tijd om de barbecue aan te steken.

Dag 2

Aantal paaseieren verstopt: 14

Aantal gevonden: 49

Naar de watervallen en terug: 35 minuten

Vandaag aanzienlijk minder bezoekers bij de watervallen. Sommige mensen zoeken paaseieren vandaag. Anderen schudden handen en zeggen daarbij: ‘De Heer is waarlijk opgestaan.’ Als je dat vijftig keer zegt, waarlijk, dan zou ik aan het waarlijke ervan gaan twijfelen. Echt waar.

’s avonds schrijven aan de roman, 894 woorden geschreven.

Dag 3

Naar de watervallen en terug: 36 minuten

Lezen in het gras: Hella Haasse, Het dieptelood van de herinnering. Gisteren las ik Zwanen schieten. Wat zij schrijft over het schrijven, het leven met een verbeelding die sterker of belangrijker is dan de werkelijkheid, dat is zo goed geschreven en zo herkenbaar.