Michelle van Dijk

Er zijn schrijvers die hun baan opzeggen om een meesterlijke debuutroman te schrijven. Ik ken er één, maar niemand anders kent hem, hij heeft namelijk ook na een paar jaar nog steeds geen boek uit. Dus ik heb een baan, een fatsoenlijke 9-tot-5-baan in het onderwijs, ik werk op een zekere afdeling van een zeker ROC in een grote stad in Zuid-Holland, met jolige collega’s en trage computers; dat is mijn brood-op-de-plankleven, maar het is stiekem ook erg leuk. Ik zou er zo een zevendelige romanreeks over kunnen schrijven.

Vandaag hadden we een personeelsdag. Met honderd of meer collega’s deden we een hapje en drankje en bbq-tje en nog meer drankjes onder een strak zonnetje aan de Bergse Plas. We deden workshops om de schijn te wekken dat het niet alleen om de drank ging. Bij de workshop Autopech trokken we witte overalls aan, alsof we een plaats delict gingen onderzoeken. We roken aan koelvloeistof, motorolie en ruitenwisservloeistof.

Ik leerde het geheime recept om zelf ruitenwisservloeistof te maken. Een collega won een hamer door te raden waar je de airco kunt bijvullen (‘maar dat kan je niet zelf doen’). In Duitsland krijg je € 300,- boete als je geen reservebril bij je hebt, wist je dat. En als je je motorolie moet bijvullen, vraag dan in het tankstation om een trechtertje, want als je knoeit gaat het nogal stinken.

Ik verving een band. Spannender wordt het brood-op-de-plankleven misschien niet: een band vervangen in een witte overall en daarna naar de barbecue. Maar hé, normaal gesproken bel je daar de ANWB voor, dus laten we er niet lullig over doen. Het is stiekem erg leuk.

Michelle van Dijk, 30 juni 2011