Michelle van Dijk

[vervolg op ‘Het is slechts mijn leven’]

Ik fietste alleen, in het donker, in de regen over de Straatweg en ik bedacht dat het voor het eerst in mijn leven was dat ik alleen woonde. Natuurlijk heb ik ook op kamers gewoond. Ik woonde in een huis met tien meisjes en minstens zoveel muizen. We hadden allemaal één plank in de koelkast, maar ik pakte altijd de boter van m’n buurvrouw (ja maar, zij had een baan). Ik gebruikte ook haar scheermesje, shampoo, douchegel, wat er maar in de badkamer lag en er nog bruikbaar uitzag. Als je gebeld had, moest je de telefoontikken opschrijven. In de wc lag een schriftje met allemaal geouwehoer erin over Brad Pitt. De wc hing ook vol met plaatjes van Brad Pitt. In de keuken hing een corveerooster waar ik me niet aan kon houden. Wie met mij samenleeft, moet accepteren dat ik een nogal anarchistische stijl van huishouden heb. Oké, gewoon geen stijl, ik doe maar wat en ik doe liever niets. Op een dag riep mijn huisgenote me terwijl ze aan het afwassen was. Ze had een dode muis aangetroffen tussen twee borden. Hoezo zou dat mijn schuld zijn? Ik stapel geen borden. Ik zet ze allemaal naast elkaar. Dat bedoel ik dus.

Nee, het schrijven in dagboeken is niet therapeutisch. Een avond schrijven levert voor het louteren van de ziel net zoveel op als een avond bier zuipen en kut roepen. Misschien zelfs minder. Dat zal ik binnenkort nog eens uitproberen.

Ik hoorde een bizar verhaal in de trein, het is geen mop, het is echt gebeurd. Een vrouw had een volwassen, zwakbegaafde zoon, een flinke kerel van twee meter groot, maar met het IQ van een vijfjarige. Ze moest hem even alleen laten voor een boodschap of ging bij een vriendin langs, zoiets. Ze kwam terug en haar zoon zei: ‘Ik heb een kabouter gevangen.’ De moeder dacht ‘jaja’. Een paar uur later ontdekte ze in de schuur een postbezorger. Opgesloten. Een lilliputter.

[wordt vervolgd]