Ik ging douchen, maar het douchescherm was het niet met me eens. Het stortte in. Ik dacht, laat maar zo hangen, scheef en half open, wat zou het. Maar dat was koud. Ik probeerde het ding goed te krijgen. Dus daar stond ik naakt met een douchescherm te vechten. Ik vergat de douche ondertussen uit te zetten of dat wilde ik niet, want dat was koud.
Vóór het douchen had ik boodschappen gedaan en in de supermarkt telefoneerde ik met twee mannen. Steeds moest ik mijn mandje neerzetten om te onderhandelen over de prijs van een caravan en dan was ik weer helemaal de draad kwijt. (De draad van het boodschappen doen.) Ik dacht dat alle vakkenvullers vreemd naar me keken omdat ik zo lang over m’n boodschappen deed.
Ineens had ik een idee – en het was mooi geweest als dat een goed idee met betrekking tot het douchescherm was, maar dat was het niet. Ik dacht: als ik dit gekut van alledag opschrijf, heb ik een Dagboek van Bridget Jones. Het wordt gegarandeerd een bestseller, daar geloof ik in. Ik moet wel – net als Renée Zellweger voor de film-Bridget – een paar kilo aankomen, want een echte vrouw tobt over haar gewicht. En over haar leeftijd. En over mannen. En over kinderen (of eierstokken, als er nog geen kinderen zijn). En over werk. En dat is het dan wel weer en ik kan overal over meepraten dus dat wordt echt een tof boek.
M’n tweede toffe boek. Aan de eerste werk ik nu verder: dag 7 is alles behalve een rustdag.
Michelle van Dijk 