Michelle van Dijk

Na een lange werkdag schop ik m’n hakken uit. Dat feministen ooit bh’s verbrandden, begrijp ik niet zo. Ik zou m’n pumps in het vuur gooien als ik op een dag woest wilde protesteren tegen de opgedrongen symbolen van vrouwelijkheid. En panty’s: ze zijn niet sexy, ze zitten niet lekker, je kunt ze nooit langer dan een dag dragen vanwege alle ladders, ze zijn te koud voor de winter en te lelijk in de zomer, je blauwe plekken zie je erdoorheen (zondag een rugbywedstrijd gespeeld. Mijn team won met 107-0. Ik speelde bij de tegenstander omdat zij te weinig dames hadden. Op de foto word ik (in het blauw) gesandwicht door m’n eigen teammaatjes.)

Niemand zegt dat ik hakken en panty aan moet op mijn werk. Maar een paar weken terug stond ik in jeans voor de klas, een groep boekhouders in opleiding. Ik schreef iets op het bord. ‘Mevrouw, wat een mooie G-star broek!’ ‘Staat u goed.’ ‘Zo, die is wel duur.’ ‘Heeft u soms nog een baan erbij?’ ‘Leraren verdienen toch niet zoveel?’

En gisteren gaf ik les aan een groep stewardessen. Twee dagen in de week zien zij er netter uit dan ik: in uniform. Er wordt een notitie gemaakt als hun uniform niet in orde is: ‘sjaaltje vergeten’, ‘rok kapot’. Meiden van 16, 17 jaar. Giebelig en kletserig en gewoon druk. ‘Hey Desiree, Desiree, hoe heet die actrice in Pretty Woman en Eat, Pray, Love?’ ‘Wat?’ ‘Die actrice in Pretty Woman. Hoe heet die?’ ‘Weetikveel.’ De vraag gaat het klaslokaal rond, maar niemand weet het, want Pretty Woman is van voor hun geboortejaar. Om de discussie af te kappen, geef ik antwoord: ‘Julia Roberts’. ‘Jaaa! Mevrouw, u lijkt op Julia Roberts!’ Ik kan nu iets zeggen over hoeren of Richard Gere, maar ik zeg alleen maar: ‘Oh ja, is dat zo,’ en ik deel m’n opdrachten uit.   

Als ik thuis ben en ik heb hakken uitgeschopt en panty uitgescheurd want er zaten toch al vier ladders in, maak ik m’n post open. Een brief van mijn goede vriend Tom. Samen met hem maak ik het reünistenblad van mijn middelbare school. Hij heeft me het blad toegestuurd. Er staat een voorpublicatie in van mijn roman (‘ingeklemd tussen twee bijdragen over boekgeschiedenis, waarin de Bijbel domineert,’ schrijft Tom. Vind ik leuk). Oplage 1050.

Het is niet mijn eerste publicatie als Michelle van Dijk (google me maar), maar mijn meisjesnaam lag negen jaar onder het stof. (Wen er maar niet aan. Straks wordt het vast weer wat anders. Bij publicaties, bedoel ik.)  

Old enough now, to change your name. When so many love you, is it the same.

It’s the woman in you that makes you want to play these games…