De buurvrouw doet voor mij de portiekdeur open zodat ik binnen kan wachten op de makelaar. De vorige keer was ze er ook, een kleine Hindoestaanse vrouw. Ik vertel dat ik het huis voor de tweede keer kom bekijken en ik vraag hoe het is om hier te wonen – ik bedoel: ‘Heb je vervelende buren?’ maar dat snapt ze wel. Ze houdt een vlammend betoog over het leven hier. Ze woont er al twintig jaar, nooit problemen. Sommige mensen groetten in het begin niet, maar zij bleef gewoon stug volhouden, altijd groeten en ja hoor, uiteindelijk zegt iedereen hallo. Nooit overlast, geen harde muziek enzo. Het is als een familie. Ze durft zelfs niet te verhuizen, omdat ze hier zo goed zit. ‘Ja, je moet het echt doen. Ik zou het zeker aanraden.’
‘Heb je kinderen?’ vraagt ze. Alleen vrouwen vragen dat. Ik heb in het afgelopen jaar met verschillende buurmannen en makelaars gepraat, koetjes en kalfjes gedaan, maar in zo’n gesprek vragen mannen nooit of ik kinderen heb. De Hindoestaanse buurvrouw weet nu al dat ik twee kinderen heb, een jongen en een meisje, zeven en vijf jaar, dat ik gescheiden ben, dat ik in het onderwijs werk. ‘Ooooh, maar hier woont ook een gescheiden moeder,’ ze wijst naar de begane grond, ‘en op de eerste ook en onder jou, daar ook… en ik ben ook een gescheiden moeder!’ We lachen. Dit is de flat van gescheiden moeders. Het ruikt er naar wierook, maar ik zou het zeker aanraden.
Michelle van Dijk 