Het was een studentenkamer met een Perzisch tapijtje en een platenspeler. Uitzicht op de Westhavenkade en de Maas. Hij draaide urenlang plaatjes, volgens mij vooral David Bowie. Hij zong ineens mee met de muziek: I’m in the mood for love. En we zoenden.*
In die tijd had je nog geen Google en als je dan een zin van een liedje had opgevangen, kon je naar de bieb om songteksten door te bladeren tot je er scheel van was. Omdat ik verliefd was, was dat niet erg. Ik was in de bibliotheek gaan wonen als dat betekende dat ik een gedachte en gevoel voor eeuwig kon conserveren. Maar ik kon de tekst niet vinden. Er was geen nummer van Bowie dat zo heette. En het ging over, want alles gaat over.
Jaren later zag ik op tv een reclame voor John Lee Hooker. Zijn Greatest Hits op cd, met het bekende ‘I’m in the mood for love’. Jezus, het was Bowie helemaal niet. Dus ik kocht de cd van Hooker, ik was al lang niet meer verliefd maar ieder mens moet toch de soundtrack van zijn jeugd compleet hebben. Dus.
Dit weekend ripte ik een cd, gekregen van iemand, met heel veel muziek van David Bowie en ik draaide de oneindige lijst met nummers, gewoon, omdat ik Bowie tof vind. En daar hoorde ik hem toch echt zingen: What in the world, I’m in the mood for your love.
* Oké het was kitsch, maar ik heb ergere zinnen naar m’n hoofd gekregen, bedoeld als versierpoging. Onlangs in de kroeg: ‘Ik zou nu echt met je flirten als ik niet getrouwd was.’ Waarop ik natuurlijk zei: ‘Ik zou je nu echt de best blow job ever geven, als jij niet getrouwd was.’
Michelle van Dijk 