Michelle van Dijk

Vanuit mijn woonkamer zie ik de hele wereld. Ik zie de Rotte, ik zie de ring van Rotterdam. De Bezorgbeer rijdt hier heel vaak langs, maar nog veel vaker zie je begrafenisauto’s. Op zaterdagen denk ik: zijn er zoveel mensen dood of gaan ze wat langere ritjes maken omdat de auto’s dat nodig hebben? Ik zie de roeivereniging waar het veel drukker is sinds de zon schijnt. Ik zie de Nijlganzen, de mensen die hun hond uitlaten, het speeltuintje waar mijn kinderen spelen, het huis waar ik over twee maanden ga wonen, elke dag rond zes uur ’s avonds fietst een man in pak voorbij op een damesfiets, wit met zilveren bloemetjes. Hardlopers en wielrenners, solo of in groepjes. Kinderen die leren fietsen of in bomen klimmen, Turkse moeders op een bankje met zakjes zonnepitten. De woonboten waar ik nooit iets zie gebeuren, soms is er een schemerlamp aan, dat is alles wat ik zie, ik zie geen mensen daar. De begraafplaats erachter. Hier gebeurt alles, hier gebeurt niets.

Soms steekt een bus het kruispunt over. In kapitale lichtletters staat de bestemming aangegeven: SORRY, GEEN DIENST. Wat nou sorry? Wat nou geen dienst? Sorry, maar het spijt je helemaal niet, dus zeg dan ook geen sorry. En wat heeft het voor zin om te benoemen wat je niet doet, wat je niet bent? Hoe surrealistisch: ceci n’est pas une pipe. Auto’s die als bumpersticker hebben: sorry, geen fiets. Ik zal een sticker op mijn hoofd plakken: sorry, geen man. Sorry, geen winkeljuffrouw, buschauffeur of wiskundige. Sorry, geen zin.

Je gaat naar rechts, dan links de fietsbrug over, weer naar rechts en langs die ene buitenbocht van de Rotte waar twee zwanen het nest van een meerkoet gekraakt hebben, tref je dit bord:

Het staat er al weken, zo niet maanden: HALTE OPGEHEVEN. De letters bewegen van rechts naar links, achter elkaar door. Waarom staat hier nog een halte, waarom staat hier een bord? Waarom moet je mensen vertellen dat iets er niet meer is, dat iets er niet is? We kunnen overal haltes en borden neerzetten: GEEN HALTE. Dit is geen halte, géén halte, SORRY, geen halte. De RET, voor al uw existentiële kwesties.