Let the sunshine in / I’m only happy when it rains

Het is zomervakantie. Overdag ben ik moeder en ‘s avonds werk ik aan mijn boek. Met muziek aan. De komende blogjes zijn plaatjes/praatjes uit de soundtrack of my life. Klik maar op het plaatje en dan hoor je ze ook .

Halverwege de jaren negentig hing ik wel eens met een groep neo-hippies op het Binnenwegplein. Altijd was er wel iemand die zachtjes begon: let the sunshine, let the sunshine, the sunshine in… Dan begonnen we zachtjes mee te zingen, en steeds harder, meerstemmig, volledig in harmonie en toch steeds hysterischer, en dansend, deze groep van gymnasiummeisjes, krakers en langharig werkschuw tuig tezamen. Wij wilden zonneschijn en wereldvrede, muziek en goedkope wijn en dat was alles wat we wilden.

Maar we waren ook grunge, we dweepten net zo hard met de zwartgallige, suïcidale boosheid van Nirvana en zulke bands. Het verheerlijken van alles wat kut was: I’m only happy when it rains. Die twee wereldvisies gingen verder prima samen. Achteraf gezien deed het allemaal nogal aan de 19e-eeuwse Romantiek denken: Goethe’s Werther of Kurt Cobain, allemaal van hetzelfde laken een pak.