In Parijs leg je € 15,-neer voor een crêpe en een sapje, maar voor hetzelfde geld loop je een hele dag met twee kinderen in het Louvre. Kinderen hebben gratis toegang tot musea in Frankrijk (en zo hoort het, maar daar gaat dit stuk niet over).
We deden de audiotour op een Nintendo 3DS. We tikten de Mona Lisa aan op het touch screen en volgden de pijltjes op de DS. Onderweg stopten we bij de schilderijen waarover de DS ons meer kon vertellen. Ik ging op m’n knieën zitten en zette de koptelefoon op om het Engelse commentaar te vertalen. Dat was een commentaar voor volwassenen, dus wat moest ik met begrippen als ‘symmetrie’ en ‘serene glimlach’?
Maar de basis is dat Mona Lisa je aankijkt en dat de Venus van Milo geen armen heeft – en dat hebben ze gezien.
Ook deed ik een poging uit te leggen wie alle heiligen waren, door de Italiaanse schilders afgebeeld.
‘Dat is Sint Sebastiaan,’ zei ik dan, want die herken ik wel aan de pijlen in zijn lijf.
‘Maar wat is het verhaal dan?’ Tja, meer dan de pijlen in zijn lijf wist ik niet.
Ik legde uit dat katholieken heiligen hebben en protestanten niet. En een sint is een heilige, iemand die zoveel geweldige dingen tijdens zijn leven heeft gedaan dat ze hem daarna tot heilige benoemd hebben.
‘Maar Sinterklaas is toch nog niet dood?’
Dus ik stapte over op een andere uitleg: waarom zoveel beelden geen piemels hebben. Kijk, dat weet ik. En zij weten het nu ook.
Michelle van Dijk 