Michelle van Dijk

3D-films zijn voor kinderen. Sinds Pandadroom van de Efteling heeft nog geen film mijn mening daarover kunnen veranderen – en ook The Great Gatsby niet.

Niet voor niets was 3D alleen succesvol in Imax-theaters. De Pandadroom, waarin je niet alleen apen in drie dimensies zag, maar ook zuchtjes wind voelde, is inmiddels gesloten. Die gekke hologram-personen bij concerten of 3D-grafieken in het NOS-journaal; te knullig voor woorden.

Leonardo DiCaprio is een weerman. Voor een scherm met de foto van de dag staat hij mysterieus te glimlachen. In andere shots gaat de focus van persoon A naar persoon B: in 3D betekent dat dat de één de zaal in beweegt en de ander geheel uit beeld verdwijnt. Dat is raar. Misschien nog niet zo raar als een rondrit in een 3D-auto; de achtergrond zo nep als het decor van Mary Poppins.

Over een paar jaar lachen we om deze films zoals we nu lachen om de special effects uit de jaren zeventig. Dan is de 3D-film verdwenen of alleen in gebruik in pornobioscopen – met af en toe een zuchtje wind of regen zoals bij de Pandadroom.

Filmmakers doen er alles aan om publiek en film dichter bij elkaar te brengen, om ons het gevoel te geven dat het echt is. Ik zou ze credits kunnen geven voor hun pogingen, maar luister ‘s: het is film. Als ik iets echts wil, dan hebben we daar wat voor: theater. Performance art. Peepshows. Werkt zonder bril en soms mag je de artiesten zelfs aanraken. Echt.