Michelle van Dijk

Laatst zat ik in een restaurant en een jonge ober vroeg of alles naar wens was: of we ‘fijn’ waren. Ja, ik ben fijn. Ik ben heel fijn. Natuurlijk hadden we al instemmend geknikt voor je je over zoiets kan verbazen.

En een leerling van mij schreef dat hij een boek van de leeslijst ‘wel een oké boek’ vond. Sinds wanneer is ‘oké’ in het Nederlands een bijvoeglijk naamwoord?

Ik denk dat het anglicismen zijn: ‘I’m fine, thank you.’ Of: ‘Yeah, that’s okay with me.’ ‘I’m ok.’ Maar in het Nederlands was ‘oké’ toch vooral nog een tussenwerpsel, een los woordje. Oké. Prima. Doen we.

Ik zeg niet dat het een nieuw verschijnsel is. Op mijn middelbare school schilderden we op een goede dag op de keldermuur (ons pauzehok) de tekst: ‘Masturberen is OK / oké / OKAY / okee.’ Doorhalen wat niet van toepassing is. Dat iets oké is, zeggen we al langer, zoals men dat ook in het Engels doet. Maar ‘oké’ als vertaling van het woord ‘fine’, in een bericht van de Volkskrant?

Want de Volkskrant vertaalt een Engelse tweet bij de vliegtuigcrash van San Francisco als volgt:

I just crash landed at SFO. Tail ripped off. Most everyone seems fine. I’m ok. Surreal.

Ik ben zojuist neergestort. Vleugel afgebroken. Bijna iedereen lijkt oké te zijn. Ik zelf ook oké. Onwerkelijk.

fine – wordt dus oké! Hij gebruikt zelf niet eens ‘ok’, toch kiest men dat als vertaling.

NRC.nl kiest voor de vertaling: ‘Iedereen lijkt in orde.’ Tja. Alles in orde? Ja. Ik ben ok.

Surrealistisch.