Ik weet het niet. Is er echt zoiets als een kunstenaarsziel, of doen we met z’n allen alsof kunstenaars echt interessantere mensen zijn met hun grote worstelingen tegen de alledaagsheid van het leven? Uiteindelijk worstelen ook ‘gewone mensen’ met de wens om iets te bereiken versus het alledaagse van bedden opmaken.
In ieder geval kunnen we Karl Ove Knausgård toevoegen aan het rijtje. In zijn boek Vader schrijft hij (zie foto hierboven) over de angst om niet te slagen in de ambitie iets unieks op te schrijven, omdat de tijd verglijdt terwijl voor kinderen en huishouden zorgt.
Eerder deze week had ik Oek de Jong: een kunstenaar moet ‘niet bang zijn om steeds dieper weg te zakken in zijn kunst.’
En veel eerder al Hella Haasse: ‘De gedachte aan dat boek dat ik zou willen schrijven als ik kon, blijft mij bij tijdens het bedden opmaken.’ Een mooier en kernachtiger citaat dan dat van Knausgård trouwens.
Natuurlijk doe ik er ook aan mee. Een beetje dan. Zie bijvoorbeeld hier of hier aan Arnon Grunberg: ‘Ik had allang een soort van Blauwe maandagen geschreven als ik niet had toegegeven aan m’n vroeg rammelende eierstokken.’
Michelle van Dijk 