In Vrij Nederland las ik – Bericht uit de Republiek van Sander Pleij:
‘In inkt of pixels, in selfies of familiealbum, op het strand of de racefiets, we zullen allemaal ons leven wel liegen. Het wordt interessant als we proberen dat niet te doen.’
Interessant, ja, maar onmogelijk. Natuurlijk is alles wat ik blog, alles wat ik op Twitter of Facebook schrijf, een bewuste keuze, een selectie, ik deel alleen wat ik kies te delen – waarmee je nog niet ziet wie ik in het echte leven ben. Het is onmogelijk om alles te delen en niet te selecteren; zelfs als ik de sterspeler zou zijn in een reallifesoap, 24/7 door vier camera’s in beeld gebracht, zou je mijn diepste gedachten toch niet kennen.
Het is onmogelijk om eerlijk te zijn volgens de begrippen van Pleij, want elke keuze om iets wel of niet online te plaatsen, of op te schrijven, kun je als een leugen zien. Ik kies wie ik ben, in woorden en beelden, of dat nu een betere of slechtere versie van mezelf is, doet er niet eens toe, eerlijk is het nooit. Voor de echte versie moet je me ontmoeten, zo simpel is het. Dat weet ook iedereen, dat werkt bij iedereen zo. Wie mij al wat langer kent, weet trouwens dat ik me ook in het echte leven niet zomaar laat kennen.
Dus, echt of nep?
Op vakantie las ik Mrs Bridge van Evan S. Connell. Mijn zoon maakte deze foto, terwijl ik net in het boek begonnen was, zonnebadend bij het zwembad van Les Vignes, een camping aan de Lot.
Echt: ik las het boek op aanraden van Jessica Durlacher, zij schreef er een stuk over in De Volkskrant. Het is een geweldig boek, maar de recensie van Durlacher vertelt daar al genoeg over.
Echt: ik maak elk jaar een bikinifoto en plaats die op dit o zo literaire blog. Alles is ijdelheid.
Nep: ik heb mijn bovenbenen van de foto afgeknipt. Ik heb wel bovenbenen, maar ik vond ze niet zo mooi op deze foto.
Echt: verder kan ik niets van photoshoppen, daarom ben ik ook op Facebook en op mijn blog zo wit als een echte Hollander ook na twee weken Frankrijk nog is.
Michelle van Dijk 