Op vakantie las ik 1. naast het zwembad, met een voortdurende blik op de kinderen, want geen boek is goed genoeg om ze te laten verzuipen; en 2. op ‘campingdagen’ ook terwijl zij met vriendjes naar de speeltuin gingen; en 3. tussen kinderbedtijd (op vakantie erg laat) en zonsondergang.
Ik las het boek Mijn leven is mooier dan literatuur van Jannah Loontjens – een kleine filosofie van het schrijverschap. Ik las er niet zo heel veel nieuws in. Misschien was dat omdat Loontjens zich in hoge mate laat inspireren door de modernisten Kafka, Proust, Woolf en Faulkner, schrijvers waar ik sneller over uitgepraat zou zijn. ‘Moeilijke’ schrijvers, met ‘hoge’ literatuur. Ik ben nu eenmaal meer van de Kliko-aanpak, en Jannah Loontjens is weliswaar ook gefascineerd door Oprahs Book Club, maar blijkt in haar filosofie over schrijven toch een echte modernist; want het moet moeilijk zijn. Een schrijver blijft eeuwig twijfelen over elke zin, over zijn persoonlijkheid, over het begin, over het einde, etc. Natuurlijk is schrijven herschrijven, is alles weloverdacht, maar er zijn ook schrijvers die een keer een punt kunnen zetten. Ik verwerp de gedachte dat twijfels en oneindig herschrijven tot betere literatuur leiden, alsof dat het verschil is tussen een goede en slechte schrijver, en vooral: tussen hoge en lage literatuur. Ik houd namelijk ook van boeken die direct from scratch zijn, zoals de Beatniks dat deden, ja, niet altijd lekker leesbaar, maar je leest dicht op de ziel, daar houd ik van.
Schrijven is moeilijk? Lezen op de camping is moeilijk.
Michelle van Dijk 