Na Tetris en Commander Keen heb ik me nooit meer kunnen vermaken met een computerspelletje. Uren stopte ik in die spelletjes, maar dat was wel weer genoeg bliepjesvermaak voor dit leven. Ik weet dat er zeer ontwikkelde verhaalstructuren in games zijn tegenwoordig, echt geweldig. En de visuals zijn anno 2013 natuurlijk bloedecht, waanzinnig cool en knap gemaakt. Maar mijn hart gaat er niet sneller van kloppen.
Een leerling in 4 havo schreef dit jaar een betoog over het leeftijdsadvies voor games. Er zou meer toezicht moeten zijn op de verkoop van games (want online kun je ook als dertienjarige wel een 18+-game kopen) en/of ouders zouden meer in de gaten moeten houden wat hun kinderen doen. Nu zou ik mezelf een moraalridder of doorgeschoten schooljuf vinden om hierover te beginnen, maar ik heb het over een jongen van zestien die persoonlijk verhaalde over zijn gameverslaving. Zijn belangrijkste argument was de werking van het verslavende element, de beloningsstructuur die gamemakers in hun spelletjes inbouwen. Hoe langer je speelt, hoe verder je in kleine stapjes komt in een bijna oneindige wereld.
Ach, moraalridder, tja, dan moet je dit horen. Gisteren zaten we mijn kinderen in de auto en we hadden het over Xbox-spelletjes. Mijn vriend vertelde dat er ook een spelletje was dat hij alleen mocht spelen, de kinderen niet. Al snel begreep mijn zoon (acht jaar) dat het ging over dat spelletje ‘waarbij je auto’s en vliegtuigen steelt’: Grand Theft Auto. Je kunt er overigens ook mensen afslachten en hoeren oppikken; in dit spelletje is criminaliteit lonend. Daarom én vanwege de expliciete graphics en vuile, racistische en seksistische taal, is het leeftijdadvies voor GTA 18+.
‘Ken je dat?’
‘Ja, Luuk heeft het.’
‘Heb je het bij Luuk wel eens gespeeld?’ (Ja, ik ben z’n moeder, ik mag hem uithoren.)
‘Neeee. Maar bij Brandon heb ik wel een keer zoiets gespeeld, dat leek er ook wel op, ik weet het niet, maar toen schoot ik een zwangere vrouw neer.’
Dus 1: ouders hebben geen idee wat GTA is en hoe games werken of 2. ze weten het wel en vinden het wel prima voor achtjarigen?
In de auto ging het gesprek ook over zelf games maken, dat vonden de kinderen wel een tof beroep, dachten ze. Ik heb iets nieuws bedacht. Het heet Moraalridders. Het is niet gewelddadig en niet verslavend, eigenlijk is er niet veel aan, maar dan heb je nog eens tijd of zin in het echte leven.
Michelle van Dijk 