Sorry sorry sorry dat ik er wéér over begin, maar het moet. Dit waren de laatste dagen van de zomervakantie, tijd voor dagjes uit met de kinderen. Donderdag: rondvaartboot en Nemo in Amsterdam. Vrijdag: Museon en even op mama’s werk langs (tja) in Den Haag.
Mijn hemel, wat heb ik me geërgerd. Dan heb je zo’n leuk museum vol testjes en uitleg en natuurkundige trucs en alles over hoe de wereld in elkaar zit, maar dan staat er ook op elke vierkante meter een computerscherm of iets dat met knopjes en/of een touch screen bediend mocht worden. Drie keer raden wat kinderen dan doen. Ze rennen van scherm naar scherm, drukken als een razende op de knoppen en lezen of horen niets meer aan uitleg. De enige actie = reactie die zij leren is: wat gebeurt er als ik op dit knopje druk, zeg, honderd keer?
Moet het leuk zijn? Als ik het leuk vind om computerspelletjes te doen met mijn kinderen, dan blijf ik wel thuis. Moet dit leerzame interactie zijn? Iets doen en dan uitleg krijgen van iemand die het vertelt, is nog altijd duizend keer leerzamer. Alsjeblieft beste musea in Nederland, gooi die dingen weg.
(Willen jullie weten wat ik van de Steve Jobs-scholen vind? Echt, of kunnen jullie dat wel raden? Ja hè. Ik gebruik graag de computer in de les. En ik geef leerlingen graag links en tips om met de computer te werken en vul met plezier de elektronische leeromgeving met boeiende opdrachten. Maar computers voor elke leerling in de klas geven vooral afleiding – heel veel afleiding. Daar kunnen volwassenen al moeilijk mee omgaan, dat kunnen de meeste kinderen helemaal niet. Een computer is nu eenmaal niet echt een ‘prikkelarm’ apparaat. Dus ieder kind een computer in elke les? Ben je gek. Leer ze eerst maar eens zonder te werken.)
Michelle van Dijk 