Hier heb ik potverdorie lang over nagedacht. Waarvoor zijn deze glazen schermen op het nieuwe station Rotterdam Centraal bedoeld? Om tegen te leunen, als de banken bezet zijn? Dat kan. Het is dan een zeer efficiënte hanginrichting (er passen veel mensen tegen!) die de architectuur niet aantast (want: glas). Maar die leunbalk is helemaal niet handig. Hij zit op de gemiddelde lengte van een mens (m/v), dat is dus te hoog voor de meeste vrouwen en te laag voor de meeste mannen.
Is het een geluidsscherm? Dat zou toch redelijk zinloos zijn. De schermen zijn 2,5 meter hoog, een paar meter breed, maar het geluid gaat alle kanten op in deze gigantische hal. In het midden van de glazen panelen staat trouwens wel een prachtige speaker. Werkt perfect in deze hal, nog nooit een station met zo’n aangenaam geluid gehoord. Jammer dat ze er vooral vertragingen door aankondigen.
Dankzij NS-infoborden ontdek ik dat het windschermen zijn. Natuurlijk, natuurlijk! Eindelijk wordt er in deze stad, het tochtgat van Nederland, eens rekening gehouden met de wind. En terecht. Met alle wolkenkrabbers en hoogteverschillen heeft de wind vrij spel. Als je een scheet laat voor de Millenniumtoren, ontstaat er direct een tornado. Maar op dit station kun je schuilen achter glas.
Alles is hier zo mooi uitgedacht. De strakke lijnen… glas, hout en het grijs van natuursteen, metaal en… DUCT-TAPE.
Dat is nog niet alles. Voor de echte Rotterdammer, voor het echte thuisgevoel, hebben ze nu ook slordige groene plantjes onder groot wit licht neergezet. Mooi hè. Mijn stad.
Michelle van Dijk 