Michelle van Dijk

Mijn stapel nakijkwerk voor deze vakantie is veertig centimeter hoog. Dat gaf mij vlak voor Kerstmis wel weer het verlangen naar een totaal andere baan, kan ik zeggen. In de eerste week heb ik het werk genegeerd, maar nu moet ik eraan geloven.

Maar laat ik het eens met jullie delen: gedeelde smart is halve smart. En bijhouden hoe het gaat, zorgt er ook voor dat ik mijn manier van werken kan verbeteren. Het terugbrengen van het nakijkwerk zou me veel, véél genoegen brengen. Daarbij speelt altijd de vraag wat leerlingen doen met (dus: leren  van) het nagekeken werk.

Hieronder: mijn liveblog nakijken in de vakantie (ik ben nu.nl niet, maar als je af en toe op deze pagina komt kijken, is er vast een update).

MAANDAG 30 DECEMBER
9.30: begonnen met de schrijfopdrachten van klas 1 over globalisering. Samenwerkingsproject aardrijkskunde-Nederlands, maar de docenten Nederlands kijken na voor een beoordeling (ja, waarom? WAAROM?!). Ik schat in: vijf minuten per leerling, zo snel gaat het meestal (voor de tv, met Twitter erbij). Maar nu werk ik aan de eettafel zonder tv, maar met kinderen erbij. Ik zet de timer op een half uur.

10:00 uur: het gaat supersnel, drie minuten per leerling. Ik geef punten op vier onderdelen en noteer verbeterpunten. Ik verbeter niet op spelling, dat moeten ze zelf nog eens doen in de les, maar ik beoordeel de spelling wel. Bij sommige leerlingen moet ik toch iets meer opschrijven dan alleen de cijfers per onderdeel.

Tussendoor belt een makelaar. Een minuut later belt hij terug om de afspraak te bevestigen.

Mijn kinderen besluiten om het spel Ramses Return (Lego) te spelen, voor het eerst. Natuurlijk moet ik ze gaan helpen. ‘Straks!’ roep ik. Dan is het ook tijd voor drinken en een snoepje. ‘Straks!’ roep ik nog eens.

Negen leerlingen in het eerste half uur. Pauze voor Ramses Return.

11:00 What’s happening with Schumacher? Ik hoor weer wat op het nieuws en zou normaal gesproken meer nieuws online gaan lezen. Nu even niet. Ik heb Ramses uitgelegd en de kinderen hebben twee potjes opgestart. Ik ben nu weer negen leerlingen verder.

Bij de volgende update plaats ik fotootjes van mijn werk. Ik werk met een beoordelingsformulier, dat is fijn. Het blijft erg subjectief om schrijfopdrachten te beoordelen. Als ik op tempo werk, wordt dat minder erg, denk ik. Ik ga zo snel dat ik niet eens zie wiens werk ik aan het nakijken ben. Dat vind ik een voordeel.

12:00 Stop de tijd. Eén klas, één opdracht volledig nagekeken. Dat is gemiddeld toch wel vijf minuten per leerling, maar er waren dus wat onderbrekingen tussendoor (‘MAMAAAA! MAG IK IETS OP M’N TABLET DOWNLOADEN?’ ‘MAMAAAA! M’N TELEPODS DOEN HET WÉL OP M’N TABLET!’)

Via Twitter krijg ik leuke reacties en tips, onder andere over de mogelijkheid leerlingen vaker het werk van elkaar te laten corrigeren. Dat zou ik graag willen en dat doe ik wanneer ik weet dat ze daar ook echt iets van leren. Maar: als je correctie door leerlingen goed wilt inzetten, gaat het weinig tijdwinst opleveren. Tenminste, niet voor mijn vak. In mijn vorige baan was ik vooral bezig met taalonderzoek en speciale programma’s en als er iets bekend is uit alle onderzoeken naar taalonderwijs, dan is het wel dat lees- en schrijfvaardigheid pas beter worden als een goede docent regelmatig feedback geeft op de taalopdrachten. En dat leert de praktijk ook wel: ik laat leerlingen vaak elkaars werk nakijken vóór ze het inleveren, maar in een schrijfopdracht kijken ze dan alleen naar spelling, fouten in alinea-indeling, zinsbouw of woordkeuze zijn toch veel moeilijker te herkennen. Ik wil mezelf graag minder belangrijk maken, maar zo simpel is dat toch niet.

Zo, dat was mijn target voor vandaag, misschien nog wat tussendoor-werk vanmiddag? Wordt vervolgd.

Maandag, 21:00 uur: vlak voor en na het eten, terwijl de kinderen Mary Poppins keken en naar bed gingen, keek ik nog twaalf leesverslagen na van 4 vwo. Ook nog wat los inhaalwerk, tekstverklaringen met open vragen. Per leerling nog geen drie minuten, denk ik.

Ik sprak laatst een vriendin die in opleiding is voor verloskundige. Zij was verontwaardigd dat haar begeleider slechts dertig minuten de tijd nam om haar portfolio te lezen/beoordelen; zij had er immers zoveel uren werk in zitten. Tja, dat is waar. Maar een ervaren docent kan ook in korte tijd het werk wel beoordelen, omdat hij/zij heel vaak dezelfde opdrachten nakijkt. En we hebben nu eenmaal niet meer tijd!

DINSDAG 31 DECEMBER
10:30: Twee klassen 4 havo hebben een schoolexamen schrijfvaardigheid gemaakt. Bij dit schoolexamen moesten ze een column schrijven. Dat is erg moeilijk voor 4 havo, maar het is nog best leuk nakijkwerk. De vraag is of ik vandaag wel zo ver kom, met een paar blije kinderen (want: het is oudejaarsdag en er is er één jarig).

ZONDAG 5 JANUARI
09:30: Het lijkt nu net of ik al mijn werk heb uitgesteld tot de laatste dag, maar dat is niet zo. De laatste dagen lag ik met griep/verkoudheid in bed en begon mijn hoofd al te tollen als ik het van mijn kussen optilde. In die dagen heb ik toch nog 26 columns nagekeken, nu moet ik er nog 25. Plus 50 toetsen grammatica en spelling van klas 1, maar ik denk dat dat niet gaat lukken. Misschien morgenmiddag. Maar nu dus: columns. Minimaal vijf minuten per leerling, maximaal tien. Een enkele keer zelfs meer, als ik ter controle het aantal woorden moet natellen.

18:00 Alle columns zijn nagekeken. Nog even de cijfers invoeren: drie minuten werk en klaar. Zit er nog wat extra werk in, toch die eerste klassen? Nee, ik moet ook nog de lessen van morgen voorbereiden.

Het nakijkblog sluit ik af, tevreden met de opbrengst, het viel best mee. Het verlangen naar een totaal andere baan is weer wat naar de achtergrond. Je hebt immers geen tijd om daaraan te denken als je aan het nakijken bent…