In de tent spraken we over de relativiteitstheorie. Via de Efteling kwamen we bij Raveleijn, Frankenstein en Einstein. Het scheen belangrijk te zijn dit na kinderbedtijd uit te leggen en ik wist er natuurlijk de ballen van.
‘Dan zoek je toch op Wikipedia, mam,’ zei mijn dochter van zeven. Wikipedia gaf me niet echt de kinderversie van E=mc2, maar we kwamen met elkaar een heel eind. De conclusie was dat we zonder mensen als Einstein nooit op de maan geland zouden zijn. Dat had Wikipedia niet gezegd, dus ik hoop dat het juist is.
*
Als ik in een ander bed slaap, droom ik nogal bizar.
In St.-Petersburg droomde ik dat ik een kind baarde. Ik droomde in zwart-wit en zag alleen mijn enorme buik, de gespreide benen. Ik voelde ook dat het een erg makkelijke bevalling was, het kind gleed eruit en ik werd wakker.
En vannacht droomde ik, op een luchtbed dat mij overigens een nare rugpijn bezorgt, over Fred. Ik vond hem ontzettend sexy toen ik een tiener was. Misschien nu ook nog, maar ik zie hem nooit meer, dus dat scheelt.
In deze droom wilde hij seks met mij op een balkon. Daarna wist iedereen het en ik was zwaar de lul, want ik was wéér vreemdgegaan. Dat was vooral erg omdat ik kinderen had. Ja maar, – en dit dacht ik dus allemaal nog in die droom – ja maar, mag ik dan nooit iets met Fred doen omdat ik kinderen heb? Is monogamie een plicht voor moeders?
Daarmee werd ik wakker – en met rugpijn. Voor wie niet bewust, niet levensecht droomt of zich er nooit iets van herinnert, is dit misschien vreemd. Voor wie van Freud houdt: leef je uit. Ik doe niet aan Traumdeutung. Het is al ingewikkeld genoeg om van een luchtbed af te rollen en alle dilemma’s en mannen van de nacht te vergeten.
*
De kinderen vangen meikevers, kikkervisjes, kikkers. Het is nu al twee keer gebeurd dat de gevangen kikkers met elkaar gingen paren.
Ondertussen maakt mijn dochter zich zorgen over later, als ze kinderen zal krijgen. Ik denk trouwens niet dat dat door de kikkers komt.
*
Dit is wat ik steeds denk: we reizen niet om de wereld te ontdekken. We reizen om onszelf te leren kennen.
Michelle van Dijk 