Michelle van Dijk

Dinsdag:

Ik ben de enige passagier in een bus. De buschauffeur complimenteert me met mijn tatoeage. Daarop volgt een gesprek, hoewel ik liever een boek lees. Of ik die en die zangeres ook ken. Met tatoeages op haar armen, en meer. Hij heeft er foto’s van. We slingeren wat dorpjes door terwijl hij op zijn smartphone de foto’s opzoekt. Hands free zou ook kunnen betekenen dat je zonder handen stuurt, bedenk ik. ‘Hij is traag’, verontschuldigt hij zich, ‘ik heb m’n 4G opgebruikt bij het voetballen. Toen moest ik ook werken.’

Donderdag:

Een dag zonder afspraken, zeldzaam. Gerommel in een huis zonder kinderen. Je moet toch wat.

Vrijdag:

Een dag van bouwmarkten en woonwinkels, totdat een van de kinderen opgehaald moet worden van scoutingkamp, ziek. In Scherpenzeel kunnen we het kamphuis niet vinden. Ik zie zes mannen rond een motor staan en stap uit in mijn zomerse jurkje – dat is natuurlijk vragen naar de bekende weg. Het duurt even voor ze weten welke scoutinggroep ik bedoel, maar dan krijg ik een duidelijke uitleg. ‘En vanavond vieren wij ook nog een feestje van de padvinderij, hierachter!’ Ik zwaai naar deze lieve mannen en spring snel weer de auto in. DOEI!

Weekend:

Kinderen weer thuis + 3 couchsurfers en dan krijg ik de gezellige buikgriep die een van de kinderen ergens in Scherpenzeel opgedoken had. Dat was het weekend.

Maandag:

In de stromende regen loop ik naar mijn berging, twintig meter bij mijn huis vandaan. Onderweg kom ik een man en vrouw tegen die eten uit de auto naar binnen brengen. Ik mopper over het weer. De man zegt: ‘Hoort erbij hè, in Nederland.’ Ik wens ze een fijn Suikerfeest.
Met couchsurfer Todd neem ik in korte gesprekken het wereldnieuws door: ebola, Gaza en MH17, ‘melting pot’ Nederland en luchtigere onderwerpen: onze kinderen, onze scheidingen, pub crawls in Praag en hoe couchsurfers de afwas doen.

Dinsdag:

Gevonden in de trein. In de vakantie mag je ook pulp lezen, vind ik. Dit is crap, aldus de aanbeveling, dus wie weet!