Michelle van Dijk

Twee vrouwen schreven gisteren in NRC over de vrouwen op tv. Nu Jeroen Pauw heeft gezegd dat vrouwen niets betekenen in onze samenleving, zullen toch enkele vrouwen opstaan om daar mildjes tegen te protesteren. Margriet Oostveen beschreef in haar column hoe zij een paar keer benaderd was om bij P&W aan tafel aan te schuiven, want ‘ze hadden nog een vrouw nodig’ of misschien wilde zij wel ‘lekker fel’ tekeer gaan aan die tafel in de een of andere discussie. Ja, gek dat ze daar niet aan meedeed! Als je alleen betekenis mag hebben in de samenleving als je lekker fel en horkerig je ongenuanceerde, ongefundeerde, zwart-wit mening verkondigt, tja, dan zou ik ook bedanken.

Sofie van den Enk zag het anders; vrouwen veranderen door het moederschap en als we dat erkennen, kunnen we weer ambitieus zijn. Ofzoiets. Ik vond het zo’n kul dat ik het niet nog eens wil lezen. Kijk, als moederschap hét verschil zou zijn, zouden we tenminste nog heel veel kinderloze vrouwen op tv zien. Oh ja, dat klopt ook. Als jong, lekker wijf in welk programma dan ook, maar dan nóg niet in de talkshow, tenzij je én lekker én lekker fel bent.

De oplossing van Sofie raakt de kern van het probleem, maar van de verkeerde kant, zij stelt namelijk: ‘We moeten ons verzetten tegen de bescheidenheid en de zelfopoffering.’ Oké, vergeet de zelfopoffering. Ik weet niet wat dat is, ik ben een grotere egoïst dan welke man ook in mijn omgeving. Maar ik wil wel iets zeggen over de bescheidenheid.

Dit is immers een vaak gebruikt excuus: vrouwen zijn te bescheiden om op tv te komen. Ze willen niet praten over een onderwerp waar ze geen specialist in zijn. Ze willen niet meedoen aan een discussie als er geen ruimte is voor nuance. Ze kloppen zichzelf niet op de borst, dringen niet voor, schreeuwen niet hard genoeg, ze winnen het niet in een wedstrijdje verplassen. Oké. Dat geldt misschien inderdaad voor veel vrouwen – niet allemaal. (Er zijn trouwens ook bescheiden mannen. En mannen die veranderen door het vaderschap. Nuance, nuance.)

Hoe dan ook: in televisieland zijn mannen haantjes en vrouwen hostess en Pauw vindt het goed zo, Sofie praat het goed, maar: welke fucker heeft nou bedacht dat we daar graag naar kijken, dat we dát willen zien: al die domme discussies waarin mannen tegen elkaar schreeuwen en je na tien minuten nog geen visie wijzer bent, die inhoudsloze praatjes, het gelik van Matthijs en het neplachje van Jeroen…? (En wie nu zegt: de kijkcijfers laten toch het succes zien, mag mij één goed tegenaanbod op die tijdstippen noemen waar ik ook echt naar zou willen kijken. Overigens: Humberto Tan heeft in korte tijd al veel succes binnengehaald met een tv-format waarin elke avond weer leuke, interessante vrouwen aan tafel zitten met een goed verhaal.) Het idee dat alleen felle, snelle discussies interessant zijn, mag echt wel eens herzien worden. Ik – als vrouw, zeg maar – houd ook wel van een intelligent gesprek.

Dus áls we iets willen veranderen, zet de tv dan uit. Er is Netflix, weet je. Lees de krant. Doe Twitter. Laat Pauw alleen met zijn vrouwen. Hij ziet ze niet als talkshow-materiaal. Dat wisten we toch al.