Ik ontmoette de sjamaan in de copyshop. Die avond zou ik voorlezen en ik had nog geen verhaal geprint. De sjamaan gaf mij een blaadje en ik wilde zeggen: ‘Nee, dat is niet mijn print.’
‘Om te lezen,’ zei hij. ‘Spiritualiteit. Ben je daarin geïnteresseerd?’ De sjamaan sprak in korte zinnen. Hij droeg een lichtblauwe jeans, spijkerjas en een zonnebril.
‘Ik sta daar niet echt voor open. Ik heb mijn portie geloof wel gehad.’
‘Nee, het is geen geloof. En veel mensen denken dat: ze maken één keer iets mee en dan willen ze er niets meer mee te maken hebben. Bijvoorbeeld: jij ontmoet een slechte man. En dan denk je dat alle mannen slecht zijn. Maar één man is niet alle mannen.’
‘Dat is waar.’
‘Eén vrouw is ook niet alle vrouwen. Dus als je één keer negatief hebt meegemaakt, dan ga je over alles negatief denken. Moet je niet doen. Spiritualiteit is niet hetzelfde. Wat ik doe, is niet hetzelfde.’
Ik kreeg mijn verhaal uitgereikt en betaalde. ‘Laat de rest maar zitten.’ Ik vouwde de sjamaan-folder om mijn eigen tekst heen.
‘Bel me als je wilt afspreken.’
‘Ik zal het lezen.’
Dank je wel dat je er bent! Dank je wel dat je dit leest, ongeacht of je mijn woorden aanneemt of verwerpt.
Wat ik geef is wat we allemaal nodig hebben.
Op zielsniveau zijn we allen innig verbonden!
Het draait allemaal om literatuur, weet je. Alles is literatuur. Woorden, woorden: ‘Eén vrouw is niet alle vrouwen.’ Dat dacht ik toen ik de metro pakte naar It’s All About Literature in de Boekenberg, Spijkenisse. Ik zocht uit wat ik zou voorlezen. Ik had negen hoofdstukken en ik vond ze allemaal briljant, maar tot nog toe kan ik maar geen uitgever vinden die dat ook denkt, of misschien vinden ze het wel briljant, maar dat is nog geen reden om het uit te geven, zoiets. Ach, literatuur. Moet je zien wat voor wereld dat is. Gelukkig heb ik een leuke baan.
Die dag had ik op het strand gewerkt. Leraren maken mooie dingen mee. Zo’n tweehonderd leerlingen waren er. Ze moesten bij mij een gek spelletje doen met water. Het team dat aan het eind het meeste water in de emmer had, zou winnen.
‘Hoe meet je dat?’ vroeg een leerling.
‘Met mijn meetlat. Die heb ik altijd bij me,’ zei ik.
Waarop een jongen zei: ‘Anders mag je die van mij wel gebruiken.’
(woorden)
Ik baan de schaduw uit uw geest.
In de Boekenberg was het gezellig, en warm, en er waren brownies en er was champagne en wijn voor een schandalig lage prijs, maar ik moest de volgende dag wel werken, dus oké. Ik luisterde naar alle schrijvers, naar mooie woorden en zinnen en alles. Ze luisterden naar mij. En toen ik als Assepoester het bal wilde verlaten omdat niemand ’s avonds laat op pad wil zijn in Spijkenisse, zei een van de luisteraars, een vreemde man, zo vreemd als de sjamaan, maar hij was het niet, hij zei: ‘Je bent echt goed, hoor.’ En dat maakte mij blij.
Word niet wanhopig. Geeft nooit, nooit, nooit, nooit op.
(woorden)
Michelle van Dijk 