Ik ben Ahmed, de gids die ons door de medina in Marrakech leidde. ‘Hier in Marokko zijn ze helemaal niet zo gelovig als bij jullie! Ja, wij lezen de kranten ook wel, wij weten wat er in Europa gebeurt.’
Dat was twee weken eerder.
Ik ben Ahmed, mijn burgemeester en ik neem stelling. ‘Niet met wapens, maar met woorden.’
Ik ben mijn zoon. ‘Mam, ik weet heus wel dat moslims heel aardig zijn, we waren in de moskee en toen waren wij aan het rondrennen en praten, terwijl er mensen wilden bidden en toch bleven ze aardig.’
Ik ben mijn dochter. ‘Ik snap de grap niet,’ zegt ze als we naar de cartoons kijken. ‘Dat zijn toch de Twie Towers?’
Ik denk dus ik ben, ik schrijf dus ik ben, ik spreek dus ik ben. Maar soms zijn de woorden op.
Ik zoek ernaar.
Hoe noemen wij dit alles over tien jaar, over vijftig jaar? Zal er in de geschiedenisboeken staan dat #jesuischarlie een record vestigde als trending topic? Of zal het een stip op de lijn zijn in het hoofdstuk ‘War on terrorism’?
Vraag op het eindexamen, wie sprak de woorden: ‘This war on terrorism is going to take a while…’?
Tegen zoveel haat kan ik alleen maar liefde zijn. ‘Wat vertel je de kinderen?’ Vertel ze alles en geef ze alles. Zo’n rotte wereld vraagt om een nieuwe Love Generation. Geef ze liefde.
Ik ben Charlie.
Je bent nu toch wat je eenmaal bent.
#jesuischarlie
Vind je m’n blog leuk? Zou je meer willen lezen? Klik hier op de link en geef me een duimpje.
Michelle van Dijk 