Vanavond at ik samen met drie Russische docenten. Een van hen vertelde mij het volgende verhaal:
(Gordijn openen)
Met de kinderen maakten we een theaterversie van het verhaal van de grote knolraap. Ken je dat verhaal? Een man wil mooie knollen. Hij zaait en na een tijd kan hij gaan oogsten. Een van de knollen krijgt hij niet zo makkelijk uit de grond. Hij trekt en hij trekt, maar het lukt niet. Hij roept zijn vrouw erbij. Ze trekken samen, maar het lukt niet. Ze roepen een kind erbij. Een ezel, een hond, kat en muis trekken ook mee. Dit verhaal leerden de kinderen uit hun hoofd: wie kwam wanneer op, met welke tekst. We maakten kostuums voor de ezel, hond en kat. Alles was perfect geregeld.
Behalve de knolraap. Ik was de knolraap vergeten.
Ik vond een oud gordijn en rommelde er met een stuk touw een reusachtige knolraap van. Geregeld. De voorstelling kon beginnen. We zetten alles en iedereen klaar. De man begon te zaaien, het spel begon. Het was prachtig. Alles ging goed. Toen hoorde ik een kleine jongen zacht roepen: ‘Waar is de knolraap, waar is de knolraap?’ Ik liep naar hem toe.
Daar zat hij. Waarschijnlijk dacht hij dat de knolraap ergens was verstopt in de berg gordijnstof, die juist een knolraap moest voorstellen. Hij had het ding weer volledig gedeconstrueerd tot gordijn, het hing om zijn schouders. Beduusd keek hij naar me op: ‘Waar is de knol nou toch?’
(Gordijn sluiten)
Klik hier en lees het origineel van Tolstoj (in het Engels).
Van 14 t/m 21 februari is het de week van het korte verhaal. Kort, korter, kortst. Elke dag schrijf ik of deel ik een kort verhaal.
Michelle van Dijk 