Een crowdfund heb ik niet nodig. In tegenstelling tot filmmakers hebben schrijvers geen geld nodig om op te starten. Maar ik ben ook weer niet de doorgedraaide zanger die van het podium duikt terwijl er geen publiek is. Ik wil jullie handjes in de lucht als crowdsupport, zodat ik niet (nog eens) op m’n gezicht ga. Je moet meer geduld hebben dan met de gemiddelde Youtube-ster, maar ik geloof en beloof dat het me gaat lukken met jouw steun.
Project DARKO zoekt crowdsupport: waarom?
(klik hier als je direct een duimpje wilt geven!)
Ik dronk een kopje thee met een uitgever, een redacteur. Hij werkte bij Uitgeverij Podium en vond mijn verhalen wel veelbelovend. Het was natuurlijk nog geen reden om gelijk met een contract te zwaaien, maar ik moest zeker opsturen wat ik schreef. Ik verzamelde alle verhalen en losse hoofdstukken in een mapje van de woningcorporatie, want ik vond het een mooi mapje. De redacteur vond dat ik vooral zo door moest gaan, maar dit eerste manuscript strandde. Ik weet niet meer waarom, ik voelde geen noodzaak om het verhaal uit te bouwen tot een roman, ik wilde eerst mijn studie doen, ik wilde trouwen en kinderen krijgen. Dit was begin jaren nul.
Ik begon weer te schrijven in 2006, toen mijn dochter geboren was. Het eerste verhaal werd afgewezen voor publicatie. Daarna pakte ik het weer groots op. Ik ging, zoals een echte schrijver, een weekend op een zolderkamer zitten, ik huurde een werkplek, ik schreef als een malle. Dit manuscript werd door een (andere) redacteur bij Podium gelezen, maar hij vond het ‘te babbelig’.
In 2010 begon ik mijn weblog, de witte kamer. Ik had nu een totaal witte werkkamer die uitkwam in de tuin, waar ik naar duiven kon kijken als de inspiratie op was, maar de inspiratie ging niet op. Binnen drie maanden dronk ik thee met een redacteur. Hij werkte bij L.J. Veen, nu Atlas Contact. Ik had dertig bladzijden van een nieuw manuscript en ik kreeg direct een contract. Ik schreef een jaar lang. Het was niet goed genoeg. Ik herschreef een jaar lang. Het was nog niet goed genoeg.
Daarna dronk ik thee met een literair agent, een hele bekende. Mijn manuscript zou zeker wel een andere uitgever vinden. Dat gebeurde niet.
(Misschien is het niet goed genoeg. Misschien schrijf ik te literair, of juist te oppervlakkig. Misschien ben ik niet het type schrijver dat je makkelijk in de markt zet. Misschien is het de boekencrisis. Misschien is het omdat ik een vrouw ben, misschien ben ik te jong, of te oud, of te weinig in beeld of te veel in beeld. Misschien had ik minder thee moeten drinken, en meer koffie, of wodka. Misschien had ik zelf wat ondernemender moeten zijn, want laat ik eerlijk zijn, het zal me worst wezen wat mijn verhalen me opleveren, ik verdien genoeg als docent, maar als ik van de literatuur moest leven, zou dat misschien wel beter lukken. Misschien had ik dus zonder vaste baan in Amsterdam moeten gaan wonen, waar ik dan als frequente bezoeker van literaire en habbelschnabbelfeestjes in laag uitgesneden designer-outfits en met een snufje in de neus vast ook wel een uitgever had gevonden. Misschien.)
Maar ik schrijf nog steeds als een malle. Ik schreef eerst weer korte verhalen, begon daarna aan een nieuw manuscript: Darko’s lessen. Ik werk er nu bijna een jaar aan en ik weet inmiddels dat het een groot verhaal zal worden: het gaat over Darko, een jongen die in de jaren negentig opgroeide in Servië en als tiener naar Nederland kwam. Nu is hij twintig en hij heeft een relatie met Janna, een lerares van zijn laatste school, die bijna vijftien jaar ouder is. Darko wordt volwassen in het heden van de Rotterdamse working class met de onvermijdelijke pijn van een ongelijke liefde (maar liefde is altijd ongelijk), met de herinnering aan Servië in de jaren negentig.
Een crowdfund heb ik niet nodig. In tegenstelling tot filmmakers hebben schrijvers geen geld nodig om op te starten, vind ik. Maar ik ben ook weer niet de doorgedraaide zanger die van het podium duikt terwijl er geen publiek is. Ik wil jullie handjes in de lucht als crowdsupport, zodat ik niet (nog eens) op m’n gezicht ga. Je moet meer geduld hebben dan met de gemiddelde Youtube-ster, maar ik geloof en beloof dat het me gaat lukken met jouw steun.
Je kunt me steunen in duimpjes: ik kan namelijk wel roepen dat ik jaarlijks tienduizenden bezoekers heb op mijn website, maar een verkeerde Google-hit is nog geen fan. Natuurlijk zal ik ook weer theedrinken met een uitgever, want als er genoeg crowdsupport is, volgt de rest vanzelf wel. Dit boek komt er.
Deel dit bericht met de buttons hieronder, geef je mening over mijn aanpak en: klik hier om meer te lezen en een duimpje te geven!
Michelle van Dijk 