Terug in Nederland vragen mensen me: ‘En, heb je veel geschreven?’ Nee.
Ik ben niet zo’n schrijver die op vakantie gaat om te schrijven. Ik was in Belgrado om indrukken op te doen, om de dingen te zien die ik op papier al bedacht had. Klopt mijn beeld wel? Klopt het gevoel wel?
Het ging vaak over politiek, veel vaker dan voor mijn roman nodig is. Op woensdag 3 augustus vierde Kroatië 20 jaar onafhankelijkheid en Servië gedacht de doden van 20 jaar geleden. Als je het woord ‘Srebrenica’ laat vallen, zeggen zij ‘Krajina’. En dat is verwarrend, want ik snap waarom zij hun recente moderne geschiedenis oneerlijk vinden, maar ik snap niet waarom ze zich blijven verdedigen door tegenover elke oorlogsmisdaad een andere te noemen. Al begreep ik wat zij zeiden, ik zou nooit hetzelfde voelen. En dat is nu juist wat voor mijn roman wel belangrijk is: de cultuurverschillen die zichtbaar worden als we dieper graven dan de oppervlakkige laag van eten, kleding en wonen.
(Om eerlijk te zijn, ik snap het niet zo goed als een schrijver op vakantie gaat om te schrijven, naar het spreekwoordelijke hutje op de hei. Het is voor mij goed om eens wat dagen zonder wifi te leven, maar internetgebruik kun je ook rantsoeneren. En ja, schrijven is makkelijker als er geen kinderen in de buurt zijn, maar ik geloof niet in de magie van een ander dak boven je hoofd. Het lijkt mij een luxeprobleem dat je je eigen dak niet inspirerend genoeg kunt vinden. Schrijven kan overal en altijd. Je moet alleen beginnen.)
Lees meer over mijn roman over een jongen uit Servië.
Eerdere logboeken uit Belgrado:
Michelle van Dijk 