Trouwe lezers van mijn blog weten dat het niet goed is als ik boven een recensie schrijf dat ik eerlijk ben… Hoewel ik altijd wel eerlijk ben, wil ik soms wel, soms niet de charme opbrengen om een deel van mijn mening weg te laten. (In een eerlijke recensie doe ik dat dus niet.)
Ik las Moederziel van Krijn Peter Hesselink en ik wist na hoofdstuk 1 hoe het boek verder zou gaan. Ik kon het van begin tot eind voorspellen. Ik las het boek toch uit en mijn voorspelling kwam uit. Dat kan niet de bedoeling zijn, dacht ik.
Ik las Moederziel en dat gaat natuurlijk over iemand die moederziel alleen is omdat er een moeder was die geen echte moederziel had en daar was hij, de zoon, nu nog van in de war, dat kan natuurlijk, dat mag allemaal, maar moet het zo moralistisch? De moraal kwam zo uit een jeugdroman uit 1982.
Misschien moet ik geen boeken lezen over moeders die hun huis en huwelijk opgeven en kinderen die in echtscheidingen belanden, het zou me zomaar kunnen raken, maar dat deed het dus niet. Vooral het verhaal in het ‘nu’ (de volwassen man die nog steeds een beetje verward is als het om liefdes- en familierelaties gaat) boeide me niet, het was in mijn ogen niet geloofwaardig, niet boeiend. Het verleden, de kleine jongen tussen de ruzies van de ouders, boeide me wel, maar het was te weinig, te dun. De personages blijven stereotypes.
En dat is jammer. De stijl van Hesselink kan ik wel waarderen, die is beeldend en poëtisch, maar het verhaal had zoveel meer kunnen zijn.
Klik en lees ook wat andere bloggers schreven over dit boek. Dit is een van de boeken die ik lees voor een ‘perfecte dag voor literatuur’. Dat betekent dat ik het boek cadeau krijg van de uitgever en dat ik, met vele andere bloggers, op een afgesproken dag over het boek blog.
Michelle van Dijk 
Een reactie op “Een eerlijke recensie 4: Moederziel”