‘Kijk, over die aanrandingen in Keulen zouden ze in de klas ook moeten praten. Een kringgesprek, een gedicht schrijven… Ja, want je praat toch ook met ze over Parijs en Charlie Hebdo heeft ook iedereen behandeld…’
‘Nou, ik geloof dat…’
‘Al die leraren met hun politiek correcte minuutje stilte, ik hoorde dat ze na Parijs zelfs in groep 3 gingen uitleggen dat die gasten met volautomatische geweren leuke Parijse restaurantjes waren binnengestormd en RATATATATA iedereen hadden doodgeschoten. Lekker is dat, die ouders mogen van hun kinderen nooit meer naar een restaurant of naar Parijs.’
‘Tja.’
‘Tja?’
‘Oh, ik dacht dat je nog meer ging zeggen.’
‘Ja kijk, want het gaat natuurlijk om Keulen. Wat zeg je nu dan tegen die kinderen? Gaan ze in groep 3 zeggen dat er meer dan vijfhonderd mensen in Duitsland beroofd, mishandeld, aangerand of verkracht zijn? Door vluchtelingen? Ik moet de eerste leraar nog tegenkomen die dat zo in z’n klas durft te zeggen.’
‘Ja. Het is natuurlijk wel iets anders dan Parijs.’
‘Hoezo? Hoezo is het anders? Omdat de daders nu lieve schattige vluchtelingen zijn? Omdat de vrouwen te korte rokjes droegen? Waarom is het nu anders dan?’
‘Eh, omdat doodschieten iets anders is dan aanranden? En omdat we het hele verhaal niet kennen?’
‘Het hele verhaal, zoiets bestaat toch niet. En welk verhaal je er ook van maakt, mooi is het niet. Stel, het waren drie vluchtelingen en achthonderd Marokkanen. Is het dan goed nieuws? Zouden er dan geen Pegida-demonstraties komen? Stel, we zien geen boze opzet in de naïeve uitspraken van de politie, alleen onkunde. Is het dan oké? Is het oké dat een burgemeester zegt dat vrouwen maar een armlengte afstand moeten nemen als ze niet verkracht willen worden?’
‘Nou, ze zei ook dat…’
‘Jajaja, ze zei ook dat ze de daders gaan pakken en dat dezelfde blabla geldt als normaal, vrouwen wees voorzichtig, maar de boodschap is toch weer dat vrouwen voorzichtig moeten zijn terwijl mannen gewoon hun poten thuis moeten houden, al sta je in je nakie. Hoewel ik het ook wel weer typisch vind dat nu iedereen de straat op gaat om te demonstreren. Dat doen ze ook niet elke keer als er een vrouw misbruikt wordt.’
‘Door Dominique Strauss-Kahn of Bill Cosby bijvoorbeeld. Ruud Lubbers.’
‘Ja, precies! Terwijl dat ook een stel viezeriken zijn, hoor. Maar viezeriken met geld zijn blijkbaar toch minder bedreigend. En toch, en toch vind ik het zó bizar. Ik dacht echt even: die groepsverkrachting hadden jullie daar mogen laten. En toen bedacht ik hoe erg het is, dat ze het daar vaker meemaken. Ja, ook in India enzo. En eerwraak. En dat hebben we dan ineens hier. Maar dat ook weer niemand die vrouwen daar helpt. En hier gelijk persconferenties, demonstraties, de hele mikmak. En je zou ook maar een gewoon vluchtelingengezin zijn. Eén van de honderdduizenden. En nu kijkt iedereen naar de vader van het gezin alsof het ook zo’n viezerik is. Terwijl hij een heilige zou zijn naast zo iemand als, wie zei je nou ook alweer?’
‘Dominique Strauss-Kahn?’
‘Die ja. En weet je wat ik denk? Ik denk dat het allemaal een vooropgezet plan is. Om nog verder te polariseren. Je weet wel, net als Geert Wilders, met z’n hashtag-kom-in-verzet. Er zal wel een of andere vreemde dwaas, misschien ook wel met gek haar, die heeft iets gezegd als hashtag-pak-hun-vrouwen. Ja, die gasten komen uit oorlogsgebied. En het is hier oorlog. Misschien. In oorlogstijden doen ze dat hè, de vrouwen pakken. Verdeel en heers. Je weet wel, Somalië. Bosnië. De yezidi’s in Syrië. Vroeger deden ze dat al, om volksstammen kapot te maken: want dan werden die vrouwen zwanger van de bezetters. Het kind konden ze daarna opeisen. Of vrouw en kind werden verstoten uit het dorp. Of ze gaan er psychisch aan kapot. Het is toch traumatisch, ja.’
‘Ja.’
‘Maarrr, wat ik dan ook wel weer heb, is zoiets van, ja, traumatisch als het gaat om echte verkrachtingen, zeker, en ook een aanranding is echt heftig en ingrijpend, maarrr, je mag het eigenlijk niet zeggen, maar bij carnaval gebeuren zulke dingen ook. En als we dronken zijn, schuren we tegen wildvreemde mannen aan en zij tegen ons en.. ja, , nou, snap je? Iedereen is wel eens betast in een massa. En dat maakt het niet minder erg, maar eigenlijk zou het toch niet uit moeten maken of je door een Syriër, door een Marokkaan of door een Brabander betast wordt.’
‘Een Brabander?’
‘Wie dan ook.’
‘Ben je wel eens door een Brabander betast?’
‘Jij niet?’
‘Ehh, ja, maar…’
‘Oh ja! Laatst zag ik zoiets op tv. Ik keek zo’n Engelse cabaretier en hij maakte allemaal grove seksgrappen, je kent het wel, was wel leuk. En die grappen waren zó fout, maar het zijn grappen, dus je kijkt nergens van op. Maar goed, toen had hij het over openingszinnen die wel of niet konden, en hij zei zoiets als ‘Jij past wel bij mij in de kofferbak’, ik weet het niet, iets met kofferbak. En ik lachte en zei tegen mijn vent dat hij dat best tegen mij had kunnen zeggen, ik vond het niet fout en alleen maar grappig, ook in het echt zou het grappig zijn. Maar toen bedacht ik dat als een beetje duister type dat op straat tegen je zegt, het ineens helemaal niet grappig en doodeng is. En dat is in Keulen natuurlijk ook.’
‘Duistere types…?’
‘Ja.’
‘Maar ze maakten ook geen grapjes. Denk ik.’
‘Nee. Dat denk ik ook. Maar ik bedoel, het is allemaal zo fuckedup en je weet gewoon niet wat je ervan moet vinden.’
‘Nee. Klopt. Maar mag ik je bedanken voor je tijd? Ik zie nu net dat we in ons tv-programma een leraar hebben gevonden die wel wil zeggen dat alle vluchtelingen chemisch gecastreerd én uitgezet moeten worden. Da-hag!’
Michelle van Dijk 