Op het podium van Frontaal legde ik afgelopen zondag uit hoe ik aan Darko’s lessen gewerkt had. Als je als schrijver wel serieus aan een boek wilt werken, maar nog geen uitgever hebt, dan mis je twee dingen: 1. de samenwerking met een uitgever/redacteur; en 2. de lezers.
Mijn oplossing voor 1 werkte als volgt: ik vroeg een paar kritische lees-/schrijfvrienden om mee te lezen. Zij lazen het verhaal toen het nog niet eens op de helft was, dachten mee, leverden tips en gaven een uitgebreide reactie toen ik een eerste volledige versie had. Geweldig was dat, het verhaal is er zeker beter van geworden en ik heb er veel van geleerd.
En 2: ik hou van lezers omdat mijn verhaal pas een verhaal is als anderen het lezen. Daarvóór is het een droom in mijn hoofd, een luchtbel; ik kan het zus of zo opschrijven, dat maakt niet uit, het wordt pas een verhaal als iemand het in gedachten voor zich ziet dankzij mijn woorden. Veel mensen leefden mee tijdens het schrijven door een duimpje te geven, ze volgden de berichten over het werk of hoorden me een fragment voorlezen. Natuurlijk wil ik weten wat zij van het eindresultaat vinden – daarom is Darko’s lessen voor een heel klein groepje nu al in boekvorm, ook al is het nog steeds een manuscript. Het is een mooi manuscript, maar nog steeds een manuscript.
Ik vertelde dit bij Frontaal omdat dat nu eenmaal een te gek literair podium is, omdat mensen daar soms zomaar boeken cadeau krijgen (NIET doorvertellen!) en dus gaf ik ook een exemplaar van Darko’s lessen aan een perfect stranger.
Ik was maandag al zo blij als een paasei met de eerste reactie (lees hier, onderaan!) en ben nu vooral erg benieuwd naar de reacties van die andere lezers. Daarom hieronder de blije foto van Frontaal, gemaakt door Purdey van Dijke (met links in het geel Lianne Collignon, die ook nog wel met een boek komt en anders lees je nu maar vast haar blog Achtentwintiger).
Michelle van Dijk 