Ja, zo heet het boek.
Vrouwen schrijven niet met hun tieten is een verzameling moderne, feministische bespiegelingen. Maar als ik ‘feministische bespiegelingen’ zeg, haken jullie af en dat bedacht Wiegertje Postma, samensteller van dit boek, met haar uitgever ook, vandaar de titel.
Toch moet ik eerst zeggen dat dit boek echt een hele goede spiegel is van wat nu speelt in de samenleving. De teksten gaan over Miley Cyrus en hoge hakken, over sperma, Lactacyd en sletvrees, over misbruik, #zeghet en lompe reacties online, over moederschap en vaderschap en nog veel meer zaken die mannen en vrouwen aangaan. Ja, mannen én vrouwen.
Ach, zouden alle jonge mensen dit boek maar eens lezen en bespreken met elkaar. Natuurlijk mag je af en toe denken: ‘Joh, wat zeur je nou over Lactacyd?’, maar je moet met al deze teksten wel inzien dat er vele vormen zijn van seksediscriminatie en dat dat kwalijk is. (Ik vind de tekst over Lactacyd, van Amarens Eggeraat, echt geweldig: ik ben het er zo verschrikkelijk mee eens én ik moest hardop lachen: ‘waarom zou je eigenlijk een naar potpourri geurende vagina nastreven?’)
Op dit moment is de ‘boerkini’ weer een pittig punt van discussie, terwijl ik me al jaren erger aan het verschil in kledingstijl van beachvolleyers (m versus v). Mannendouchegel verwijst naar actie of kracht, vrouwendouchegel naar geuren en harmonie, schrijft Hanna Bervoets. Sarah Sluimer vindt dat weer tietenkontfeminisme, want het echte probleem is sociaal-economisch. Het lijken kleine voorbeeldjes die niets betekenen, luxeproblemen van de geëmancipeerde westerse vrouw, maar ik zie wel degelijk een verband tussen het in beeld en idee vastleggen van man-vrouwtypes en de slechtere positie die de vrouw ook in de westerse wereld, maar daarbuiten misschien nog veel meer heeft.
De man is het stereotype van stoer en sterk en handen uit de mouwen, brood op de plank. De vrouw is zacht en lief, rolt zijn mouwen naar beneden en wast het overhemd, want zij snapt volgens reclames hoe dat moet, ze is ook beter in een zorgend beroep. Is dat een punt? Ja, want zorgende beroepen verdienen minder goed, soms kun je net zo goed thuisblijven bij de kinderen, want daar is een vrouw toch beter in. De man die het stereotype van de krachtige kostwinner is, heeft de vrouw in een afhankelijke rol – financieel afhankelijk – en dat plaatst de vrouw op een andere, minder goede positie, een positie die het beginpunt kan zijn van ellende, zelfs misbruik.
Nu mag iedereen roepen: ‘Ja halloooooooo! Alsof iedere stoere broodwinner zijn huisvrouw gaat misbruiken!’ Ik mag hopen van niet. Maar andersom komt het in ieder geval bijzonder weinig voor. Ik ken veel mensen die gelukkig zijn met het anderhalfverdienersmodel en ik ben het zelf ook geweest. Maar het is schokkend en treurig om te ontdekken hoeveel vrouwen ook in Nederland na een echtscheiding in een situatie van armoede en/of geweld terechtkomen. Onderdrukking is zoveel meer dan (bijvoorbeeld) het symbool van een kledingstuk, bikini of boerkini. We moeten eens bespreken wat onderdrukking inhoudt en wat we eraan moeten doen.
En volgens mij begint het in het alledaagse leven met het afbreken van die stereotypen. Ook voor de man is het niet goed. Lees het boek maar, dan snap je me nog beter.
Michelle van Dijk 