Er is een geheime, ongeschreven maar aan iedereen bekende vrouwencode die bepaalt dat ik hier niet over mag schrijven: daar ben ik te dun voor, mijn BMI ligt onder die klaaglimiet en ik ben ook altijd een beetje onaardig over zwangerschapskilo’s die vrouwen tien jaar na de bevalling nog weten aan te wijzen. Maar ik doe niet aan vrouwencodes en geheimtaal.
Mijn dochter vertelde me: ‘Er was net een reclame op tv en ze lieten een vrouw zien die dunner was geworden, maar dat was nep. Het was een andere vrouw. Dus je zag een foto vóór, dat was iemand, ja, zoals jij, en dan was er een foto ná, dat was, ja, een smaller iemand. Met een heel ander kapsel.’
Ik ben de foto vóór. Ja, dat is vreemd en ongezond, maar ik mag dus meepraten.
Ik trek het me persoonlijk niet aan dat zij mij niet ‘smal’ vindt, naast een fitnessmodel ben ik ook ongelófelijk breed, maar: met welk beeld groeien kinderen op? Kunnen mijn opvoedende praatjes (in het kort: ‘eet gezond maar trek je verder nergens iets van aan’) op tegen de overdaad aan beelden van minitailles in minibikini’s?
Op school was een sportdag. Iedereen in de bovenbouw zou ook gaan zwemmen. Meisjes wilden zich ziekmelden: spijbelen om niet in badkleding gezien te worden. Ik vroeg ernaar bij een leerling. Ze zei dat deze sportdag te vroeg kwam, ze was nog niet bikiniklaar. (Lees ook vandaag in Volkskrant Magazine, ‘Wie is er nou strandklaar?’ door Stella Bergsma, betaallinkje!)
Onlangs verscheen een Rutgers-rapport over seksualiteit. In de media sprak men vooral over hoe jongeren later met seks beginnen, en waarom dan, maar ik las dit ene zinnetje: één op de drie meisjes is onzeker over haar buik. Eén op de drie. Dat is ongezond.
Ondertussen slingerde mijn bikinifoto op het schoolplein. Het was Kolderdag en de foto die ik vorig jaar achteloos op Twitter had geslingerd en die al maanden eerder onder leerlingen bekend was geworden, lag nu in printjes op de vloer. Ik pakte er één op en hing hem aan de muur. Leraren moeten natuurlijk geen bikinifoto’s plaatsen, mogen ook geen korte broeken en teenslippers dragen, dat hoort allemaal weer bij een andere geheimcode.
Maar ik doe niet aan geheimtaal, ik doe er alles aan om uit te dragen dat iedereen gezien mag worden zoals hij/zij is, ik moedig iedereen aan om maling te hebben aan ongeschreven en zelfs geschreven (vrouwentijdschrift)regels over hoe je er wel of niet uit zou moeten zien, dat is de enige manier om vrij en authentiek jezelf te kunnen zijn. En natuurlijk mag je ook je goddelijke zelf zijn én onzeker zijn, ook daar is niets mis mee, onzekerheid hoort bij de puberteit als acné en te veel oogmake-up, maar laten onzekerheden van volwassen mannen en vrouwen alsjeblieft gaan over de echt grote, belangrijke dingen – zoals wie je bent in deze wereld, is dat groot genoeg? – en niet over je bikinilijn.
Laat nooit, nooit, nooit de lol van je leven bederven doordat iemand anders je de maat neemt.
(En als je op basis van onderstaande foto of andere foto’s of wat dan ook nog steeds vindt dat ik dat niet mag zeggen, dan heb je het dus niet begrepen.)
Michelle van Dijk 