36 graden in de schaduw. Alle stukken steen in Rome zijn steengrill geworden, ga er niet op zitten. De hele stad is in een warmtegordijn gehuld zoals wij dat alleen kennen van winkels en warenhuizen in wintertijd. Kortom, het is hier heel erg warm. Of zoals de Italianen zeggen: Lucifero is in de stad. Zelf zijn ze al lang de stad uit; alleen toeristen en levende standbeelden doen alsof de zon hen niet deert.
Wat doe je dan? De catacomben zijn met 15 graden natuurlijk de beste optie, maar je mag er alleen met een gids naar binnen en dan ben je na 40 minuten ook wel weer klaar. Winkelend van airco naar airco is een mooie tweede, tip: in de Flying Tiger bij de Suikertaart kun je gratis een half uurtje pingpongen of tafelvoetballen. Als ook dat verveelt, is een museum een goede optie. De airco loeit er iets minder hard, maar er zijn veel mooie dingen te zien.
Dit gebeurt mij dus altijd in een museum: terwijl ik rustig rondloop, is er iemand, toevallig een man, die in hetzelfde tempo kamers in- en uitloopt. Hij leest zelfs in hetzelfde tempo ALLE bordjes. Dat is echt héél erg verdacht. Als dat gebeurt, weet je dat je te maken hebt met een museumflirt.
Tip! Museumflirten is heel makkelijk. Een museum is weliswaar niet altijd enorm erotiserend, in dit museum waren vooral erg veel oude beelden, piemelloze mannen en vrouwen met de handjes voor het kruis, maar daarin kun je zo je eigen keuze maken. De kunst is af en toe een andere kamer te kiezen en toevallig toch op hetzelfde moment bij een gruwelijk mooi beeld uit te komen. Dan zeg je iets over het kunstwerk. En zo verder. Als je uitgepraat bent in de categorie ‘goh wat weet je er veel van, heb je kunst gestudeerd ofzo?’ dan kun je altijd nog de kunst zelf bespreken of als je dat moeilijk vindt, de bordjes hardop voorlezen.
De man in kwestie was niet zo gruwelijk mooi. Hij droeg sportschoenen. Verder weet ik het niet zo, ik meed oogcontact want ik had helemaal geen zin in een museumflirt. Het werd ongemakkelijk toen we rond een maquette in een vitrine draaiden à la Romeo & Juliet rond dat aquarium in de filmversie van 1996 (met Leonardo, ken je klassiekers). Ik bleef strak naar de maquette kijken. En toen ik als enige door de galerij van het Palazzo Nuovo liep, maakte hij vanaf de andere kant foto’s van de galerij. Ik bleef dwars door zijn foto lopen en keek zijn camera in. Ik zou niet met hem praten, maar ik gunde hem de foto.
Tip! Als je zoals ik de achtervolging niet zo waardeert, dan is vertragen de beste oplossing. Het is echt mogelijk om langer dan een minuut naar een kunstwerk te kijken. Lees de inscripties en poets je Latijn en Grieks weer een beetje op. Maak foto’s van alle kanten. Zoek de verschillen met een beeld in de buurt. En lees ALLE bordjes. Geen man houdt zo lang vol.
Oh had je echt handige reistips verwacht?
Michelle van Dijk 